Bij de coach: ‘Durf je kwetsbaar te zijn?’

‘Ik ben mezelf een beetje kwijtgeraakt. Kun jij me verder helpen?’ staat er op het online contactformulier van Nico. Als we elkaar ontmoeten, straalt deze vijftiger opvallend veel zelfvertrouwen uit. Maar dan komt zijn verhaal naar buiten.

Hij heeft voor de derde keer een burn-out. Hij beseft dat er ‘iets’ moet gebeuren, maar wat? Als ik hoor dat zijn werkgever hem al meermalen aanspoorde vaker vrij te nemen, vermoed ik dat Nico moet gaan leren om vaker voor zichzelf te kiezen.

Middagdutjes

We gaan dieper in op zijn achtergrond. Hij is christelijk opgevoed en voelt zich erg verwant met die waarden.

‘Ik wil alles doen wat ik kan met de talenten die ik heb gekregen. Als jonge jongen was ik al leider van een scoutingclub. Ook nu heb ik een verantwoordelijke functie. Het lijkt me niet logisch om een stap terug te doen.’

Over zijn werk vertelt hij nu dat het eigenlijk best ging. Als hij op thuiswerkdagen maar even een middagdutje kon doen en in het weekend nog wat uren maakte. Hij lijkt geneigd zijn burn-out te bagatelliseren.

Ik herinner hem aan zijn hulpvraag op het formulier en vraag: ‘Je bent jezelf kwijtgeraakt, maar wil je wel gevonden worden? Durf je kwetsbaar te zijn?’ Nico schudt weifelend zijn hoofd.

We bespreken wat kwetsbaarheid inhoudt en hoe het hem kan helpen. Ik haal auteur Brené Brown aan, die stelt dat er pas echt connectie kan ontstaan als je jezelf met al je twijfels, emoties en onzekerheden aan een ander durft te laten zien.

Dat staat haaks op het beeld dat Nico – en met hem veel mannen van zijn generatie – heeft: kwetsbaarheid betekent falen en zwak zijn. Om die reden deelt hij zelden zijn emoties.

Hij praat wel met zijn vrouw, maar verder weet niemand wat er in hem omgaat en waarom hij nu thuis zit. Hij leeft grotendeels vanuit ‘zo hoort het nou eenmaal’. Geen wonder dat hij het gevoel heeft zichzelf te zijn kwijtgeraakt.

Eigen wensen

Bij veel mannen die ik coach, lijkt hun identiteit samen te vallen met hun werk en dat geldt ook voor Nico. Samen gaan we na welke patronen van vroeger in zijn systeem zitten. We komen onder andere uit bij de oneliner ‘Dat verwachten ze toch van me?’

Ik ga met Nico in gesprek over de consequenties van doorgaan met leven naar veronderstelde verwachtingen, zonder zich uit te spreken over zijn eigen behoeften. We onderzoeken wat hij wil, voor zichzelf en voor zijn gezin.

Hij vertelt aarzelend, bijna beschaamd, dat hij vaker iets met zijn gehandicapte zoon zou willen doen. Een boswandeling maken, bijvoorbeeld. ‘Maar er is geen tijd.’

We overleggen wat er zou veranderen als hij opener zou zijn over zijn wensen. Misschien niet meteen tegen zijn baas, maar eerst tegen een kennis of collega. Nico vertelt dat er één collega is met wie hij dat wel aandurft. Met hem gaat hij volgende week lunchen, besluit hij.

Van streven naar geven

Ja, het voelde wel goed, vertelt Nico de keer erna. De collega was oprecht benieuwd naar hem. Meer laat hij er niet over los.

Ik vertel hem dat als je eenmaal zo ver bent dat je jezelf durft te laten zien, het leven vanzelf minder gaat draaien om wat anderen willen. Halen en streven verandert dan in delen en geven: het delen van je inzichten en het geven van je tijd en aandacht. Aan jezelf en aan de mensen die er in je leven echt toe doen, zoals zijn zoon. Vaak ontstaat die omslag tijdens de ‘midlife’.

Nico oefent de weken erna met kwetsbaarheid, door vaker met zijn collega en vrouw te praten. En uiteindelijk met zijn baas. Hij gaat in overleg re-integreren, vertelt hij me tijdens een van de laatste sessies. Niet in het huidige bedrijf, maar bij een stichting die focust op natuurbehoud. Glunderend: ‘Ze vinden mij een enorm cadeau.’

Nico heet in werkelijkheid anders.