Column Marieke de Wit: Hardlopen

Ik graaf door mijn kledingkast en vind een hardloopsetje. Gedateerd, wat uitgelubberd. Maar de valkuil van eerst dure nieuwe spullen kopen en dan toch niet sporten, daar trap ik mooi niet in.

Het is niet dat ik altijd maar stil zit. Ik wandel graag. In mijn eentje omdat ik hou van de stilte en samen omdat je dan zulke fijne gesprekken kan voeren. Van yoga word ik kalm en ik voel mijn rug, altijd een kwetsbaar punt, ontspannen.

Ik zit bij een vrouwenvoetbalteam omdat ik die vrouwen zo leuk vind. Maar, heb ik al zo vaak streng tegen mezelf gezegd: om een beetje fit te blijven is méér nodig dan wekelijks een half uur hijgend over een kwart veld draven tijdens ons onderlinge mini-wedstrijdje.

Ik jog de stralende dag in. Rustig beginnen. Te snel te veel willen: dan lukt het nooit. Maar ik voel mijn voeten direct al hard en lomp neerploffen op het pad, terwijl links en rechts lichtvoetige types me schijnbaar moeiteloos voorbij zweven.

Na een paar minuten schiet mijn adem omhoog. Tegemoetkomende renners groet ik zogenaamd kalm, net naast een hijg – soms toch een beetje piepend. Ik ben me overdreven bewust van mezelf: rood aangelopen, sneu in mijn rare outfit. En voel vervolgens ergernis dat ik me zoveel gelegen laat liggen aan mezelf.

Ergens halverwege het rondje roept iemand enthousiast mijn naam. Ik kijk op en zie een lieve oude kennis van jaren geleden. Ik ruk meteen mijn oortjes uit.

We omhelzen elkaar terwijl het zweet van mijn gezicht gutst. Wat een cadeau om háár nu zomaar tegen te komen. Ook zij heeft een paar flinke stormen in het leven doorstaan.

We treffen elkaar precies op zo’n kruispunt waarop allerlei dingen openliggen en we weten beiden nog niet welke kant het op zal gaan. Als we na een half uur afscheid nemen, zijn we nog lang niet uitgepraat, maar ik krijg het echt te koud.

Ik besef dat deze poging om te beginnen met hardlopen nu al is gesneuveld. En ook dat ik dat helemaal niet erg vind. Blij, met glimmende ogen kom ik thuis. ‘Hoe was het?’ vraagt mijn dochter. ‘Je was lang weg zeg.’ ‘Heerlijk,’ antwoord ik. ‘Ik heb een ontzettend leuke wandelafspraak in mijn agenda staan.’