Column Iris Droste: Automatische piloot

Laura had het allemaal: een goede relatie, kinderen, een leuke baan en fijne vrienden. Maar ondanks dat voelde ze onvrede. Op haar werk was het druk en lag het tempo hoog, maar dat was het probleem niet, zei ze, het ging thuis eigenlijk al heel lang niet meer.

Ze reageerde kribbig, moe en was snel emotioneel. Het lukte haar niet goed meer om te genieten of echt te ontspannen. Op advies van de bedrijfsarts meldde ze zich een paar maanden geleden bij mij.

Vandaag is het de laatste keer dat we elkaar zien. Laura draagt een paarse jurk en bijpassende paarse enkellaarsjes.

‘Als je terugkijkt op de afgelopen maanden, wat heeft dit traject je dan opgeleverd?’ vraag ik. Het blijft een spannende vraag – ook omdat ze ineens kan zeggen: ‘Nou, eigenlijk helemaal niets.’

‘Heel veel.’ Ze glimlacht, veegt een pluisje van haar jurk. ‘Jouw vraag: hoe wil je herinnerd worden? Dat was mijn wake-up call,’ zegt ze beslist en kijkt me aan. ‘Ik wil niet dat mijn kinderen op mijn begrafenis zeggen: ze heeft zo hard gewerkt.’ Dan gaat haar blik naar beneden, ze perst haar lippen even op elkaar.

‘Waarom dacht je dat het nodig was, hard werken?’

‘Eerlijk gezegd had ik daar nooit zo over nagedacht voordat ik bij jou kwam. Maar het zit best diep, weet ik nu. Ik dacht dat ik van alles moest doen om van waarde te zijn, zoals hard werken.

Bij ons thuis was dat doodgewoon, mijn ouders werkten ook keihard. Ik dacht dat ik door hard te werken veel had bereikt in mijn leven, en het goede voorbeeld gaf aan mijn kinderen.

Ik dacht dat dat belangrijk was.’ Ze blaast een pluk haar uit haar gezicht. ‘Maar ik vind werken helemaal niet zo belangrijk als ik altijd dacht. Stom, hè?’ Haar ogen glanzen een beetje.

‘Word je daar verdrietig van?’

‘Ja,’ glimlacht ze. ‘Ik kan die tijd niet meer overdoen. Totdat ik bij jou kwam, was ik nooit zo bezig met hoe ik wil leven en wie ik wil zijn. Ik leefde op de automatische piloot. Vinkte mijn to-do-lijstjes af.

Nu weet ik wat mijn kernwaarden zijn, wat ik zelf belangrijk vind, wat ík wil. Doordat ik op het werk alles gaf, had ik thuis veel minder aandacht en geduld. Ik was niet emotioneel beschikbaar. En dát vind ik dus wel belangrijk, mijn gezin.’ Ze glimlacht breed, haar hoofd een beetje schuin.

Vrolijk stapt ze even later naar buiten, haar jurk wappert in de wind. Als ze wegfietst, kijk ik haar na. Ik merk dat ik me een beetje melancholisch voel. De trajecten zijn kort en intens en daarna gaat iemand het zelf doen. Laura had het allemaal, en ze heeft het nog steeds, maar nu heeft ze ook de tools om ervan te genieten.