Mijn zoon praat niet over zijn emoties
Als ik mijn zoon (10) naar zijn emoties vraag, loopt hij altijd weg of wordt boos. Hij wil het er absoluut niet over hebben, terwijl mij dat juist belangrijk lijkt. Verder is hij een enorme prater.
Als ik mijn zoon (10) naar zijn emoties vraag, loopt hij altijd weg of wordt boos. Hij wil het er absoluut niet over hebben, terwijl mij dat juist belangrijk lijkt. Verder is hij een enorme prater.
Forceren heeft weinig zin, dat heb je al gemerkt. Maar hoe dan wel? Praten over emoties lukt vrijwel nooit tijdens of vlak na een gebeurtenis of situatie. Dus kom liever later, op een ontspannen moment als de sfeer goed is, terug op wat er speelde.
Doe dat op een luchtige, subtiele manier. Als je kind het gevoel krijgt dat je uit bent op ‘een goed gesprek’ is het meestal meteen klaar. In de auto, tijdens het koken, ’s avonds in het donker als je nog even bij hem in bed ligt…
Vraag er ook dan niet te direct naar en gebruik niet het woord gevoel of emotie. Open vragen als: ‘Hoe was dat voor jou?’ of ‘Wat vind je er lastig aan?’ werken vaak beter. Of benoem het in de vorm van: ‘Ik kan me voorstellen dat…’
Leef zelf ook voor dat praten over emoties iets is wat jullie doen en vertel je zoon hoe het jou helpt om je beter te voelen of iets los te laten. En blijf af en toe aangeven dat er altijd ruimte is als hij ergens over wil praten. Of hij daar iets mee kan of wil, is dan aan hem.
Tischa Neve schreef het boek Emotieklets voor ouders van kinderen tussen de 5 en 12 jaar.