ADHD diagnose op latere leeftijd: ‘Eindelijk begrijp ik waarom ik zo ben’

‘Nu, op mijn 42e, voel ik me voor het eerst van mijn leven niet meer raar. Raar. Dat was altijd mijn woord. Niet alleen omdat het zo lekker klinkt en een palindroom is, maar ook omdat het sterker is dan “anders”.

Raar zit ’m niet in de grote dingen, maar juist in de dagelijkse. Liever in mijn eentje op mijn kamer zitten knutselen, dan steeds met iemand afspreken.

Me enorm opgelaten voelen wanneer ik in de klas samen met mijn vriendinnetje uit één boek moest lezen, want dan dansten de zinnen en buitelden gedachten over elkaar heen. Wanneer zij de bladzijde al kon omslaan, was ik nog bij alinea drie en dacht: laat ook maar.