Column Roos Schlikker: Uit één stuk

Het is nacht, stikdonker, wasem heeft de ramen beslagen als ik wakker schrik. Op mijn horloge zie ik verbaasd de tijd. Dit kan geen toeval wezen. Precies op dit moment begonnen ooit de weeën.

Ik glimlach vanwege het bijzondere gevoel precies op dit uur aan hem te denken. Het doet me realiseren hoe sterk het lijntje is tussen hem en mij, ook al zijn we in verschillende steden en huizen.

Vandaag viert hij zijn 15e verjaardag. Man, wat is er de afgelopen twaalf maanden veel gebeurd. Hij rondde weer een schooljaar af (op het nippertje uiteraard), hij liep een ernstige blessure op, hij probeerde zich eruit te knokken en plotsklaps stond bij een wedstrijd van zijn kleine Amsterdamse voetbalclub een meneer onder een boom die mij zei: ‘Ik houd jouw zoon al maanden in de gaten.’ Hij bleek een scout van een voetbalclub helemaal in het noorden van het land.

Nooit zal ik vergeten hoe kreupel mijn kind tijdens de stage bij die club uit mijn auto kroop. Ik moest hem letterlijk rechtop zetten en had stiekem de tranen in mijn ogen staan, omdat ik zijn pijn zo voelde. Maar hij waggelde het veld op en even later speelde hij, hij jaagde achter de bal, hij dribbelde, hij schoot. Alsof hem niets mankeerde.

Dat zegt iets over wat adrenaline kan doen. Maar het zegt vooral iets over wat ware wil in beweging kan zetten.

Ik staar in het duister en denk aan het kwetsbare kind dat hij was. Groot in zijn emoties. Nooit een beetje boos, blij of verdrietig, maar altijd immens. Zo immens dat hij zowat in zijn gevoelens verzoop. Een kinderpsycholoog plakte er ‘hoogsensitief’ op, later leerde ik dat ADD ook een veroorzaker kan zijn van het vele voelen.

Inmiddels kent hij zichzelf beter dan ieder ander. Hij begint een solide mens te worden. Een mens met eigen motieven, meningen, een mens die weet wat goed voor hem is. Een mens uit één stuk.
En tegelijkertijd blijft hij mijn jongetje. Het kind met de grote ogen en het enorme hart.

Straks zal ik natuurlijk naar Friesland rijden, waar hij nu woont. Het is geen optie dat ik hem op zijn verjaardag níét in mijn armen neem. Maar stiekem heb ik hem deze nacht al in mijn armen.

Vijftien jaar herinneringen, van dat kleine vogeltje dat hij als pasgeboren baby was tot de spierbundel die hij nu is, hij is compleet. Dat is hij altijd geweest. Compleet en uit één stuk.

Ik lig in het duister en fluister voor me uit. ‘Lieverd, ik hou meer van je dan ik zeggen kan. Ik ben ultiem trots op je. Niet alleen omdat je je droom najaagt, maar omdat je doorzet, omdat je bij tegenslag veerkrachtig bent, omdat je naast al dat sterke ook zacht en lief bent. Dankjewel voor de hele jij die jij bent. Mijn mooie solide kind. Zelfs als ik in een andere stad, in een ander huis, in een ander bed lig, heb ik je vast. Altijd.’