Ik (82) ben vaak alleen met de feestdagen. Dat is op zich geen probleem, maar ik heb er wel moeite mee dat iedereen vertelt hoe gezellig het toch is met de kinderen. Vanaf begin december zie ik er al tegenop om al die verhalen aan te horen. Maar als ik zeg dat ik het niet hoef te horen, denken ze misschien dat ik eenzaam ben of het ze misgun.
Goeie vraag, want dat mensen vertellen waar ze vol van zijn, is een natuurwet en blijft zo. De Engelsen lossen zoiets heel beleefd op. Ze luisteren een poosje aandachtig en zeggen dan: Good for you! En beginnen vervolgens over een ander onderwerp.
Maar bij mensen die belangrijk voor je zijn, kun je een stap verder gaan. Oprecht blij zijn voor de ander werkt verbindend. Evenals oprecht delen wat jouzelf bezighoudt en waar je last van hebt.
Zowel deze vorm van verbinden als het Engelse trucje werkt het best als je niet meer invult voor de ander wat die over jou denkt. En als je dat wel doet, check dat dan bij die ander. Daarbij is van wezenlijk belang dat je met de juiste personen deelt welk verdriet je met je meedraagt waardoor verhalen over ouder-kindrelaties aanhoren je zwaar vallen.
Daarnaast kan het helpen iets met de feestdagen te ondernemen of mensen uit te nodigen zodat je én niet alleen zit én naderhand een verhaal te vertellen hebt. Dan heb je vanaf begin december andere gedachten. Gedachten van vrede en niet van onheil.
