Column Roos Schlikker: ‘Door stress ontwikkelde ik een buikvliesonsteking’

Het is me al zo vaak in mijn leven gebeurd. Als student, toen ik het nodig vond om naast twee studies drie horecabaantjes te hebben. Op een nacht kwam ik hyperend thuis.

In mijn hoofd klonken nog de laatste bestellingen (‘Twaalf bier, een wodka-jus, twee koffie verkeerd en een zoete witte wijn’), intussen dacht ik aan mijn tentamen van de volgende dag én dat ik een vriend beloofd had te helpen verhuizen. Ik voelde me letterlijk benauwd worden en realiseerde me: het is een beetje veel.

Fast forward naar enkele jaren later toen ik leerling-journalist was bij een financieel economisch magazine. Met mijn schouders naast mijn oren tikte ik gespannen mijn stukjes, ’s avonds probeerde ik mezelf economisch voldoende bij te spijkeren (‘Wat is in hemelsnaam een hefboomconstructie?’) en intussen ontwikkelde zich langzaamaan een buikvliesontsteking die volgens de dokter volledig aan stress te wijten was.

Mijn dagen als jonge moeder dan. Een baby en een kind van twee, een carrière, een man met een hernia, en mantelzorg voor mijn psychisch kwetsbare moeder: het deed me geregeld duizelen.

Je zou zeggen dat ik had geleerd van de episodes waarin ik te veel op mijn nek had genomen. Ik dacht ook dat dat zo was. Maar hoe kan het dan dat ik mezelf twee dagen geleden zittend tegen ons bad aantrof terwijl ik met snot aan het janken was, in mezelf murmelend: ‘Ik kán niet meer.’

De afgelopen maanden waren hectisch. Ons oudste kind is aangenomen bij een voetbalclub in Friesland, mijn man en ik hebben daarom besloten elkaar daar af te wisselen. Is de één in het noorden, dan is de ander bij onze jongste in Amsterdam en vice versa. Dat vraagt natuurlijk nogal wat.

Het leidt tot gemis van elkaar maar ook tot gemis van extra handen in huis. En het is een hoop geregel. De kinderen van hot naar her brengen, ze helpen met hun toetsweken (bij eentje dus op afstand), mijn werk cheffen, me bekommeren om mijn vader die geregeld ziekenhuiscontroles heeft.

Ik doe het doorgaans allemaal met een goed humeur. Zo’n goed humeur dat ik zelf niet in de gaten heb dat het te veel is. Als een koorddanser balanceer ik op het randje, ik zet manmoedig stapjes naar voren, heel soms wankel ik een beetje, maar roep dan snel tegen mezelf: ‘Kom op! Roer recht! Gewoon doorharken!’

Stap-stap, hark-hark, door, door, door. Ik heb het mijn leven lang gedaan. Laatst vroeg mijn vader waarom. En opeens snapte ik het. Mijn moeder was een kwetsbaar vrouwtje, het leven was haar vaak te veel. Dus deed ze veel niet. Ik denk dat ik daarom heb besloten dat ik alles wil, zonder rem.

Is dat erg? Nou nee. Zolang ik maar accepteer dat bij dat alles ook zo nu en dan een ineenstorting hoort. Want je weet pas dat je op het randje liep als je ervan af gekukeld bent. En daarna krabbel je weer vrolijk overeind.