Column Roos Schlikker: Lekker stout

Ik wist zeker dat ik van school gestuurd zou worden.

Ik was 12 en tot mijn verbijstering toegelaten tot een prestigieus gymnasium. Aan het begin van mijn burgklasjaar gingen we meteen op schoolreis. Stilletjes zat ik in de bus, veel te bescheten om ook maar iets te zeggen.

Mijn klasgenoten hadden daar minder moeite mee. Brullend lieten ze zich afzetten bij de jeugdherberg. Die eerste nacht in een stapelbed sliep ik niet. Niet omdat ik zoveel pret maakte met de anderen, ik was juist bang te veel pret te maken.

Tobbend lag ik wakker, want stel dat ik werd gesnapt omdat ik naar de jongenskamer was geglipt, of omdat ik stiekem in mijn slaapzak lag te snoepen, of puur omdat ik ademde, dan zou ik zeker van school worden gestuurd.

Het was een krankzinnige angst uiteraard. Ik was het braafste meisje van de klas. Bang om op te vallen, angstig om het fout te doen. Mijn bipolaire moeder had het al pittig genoeg, dus besloot ik nooit, maar dan ook nooit overlast te veroorzaken. Zelfs nu nog vind ik het moeilijk ongegeneerd een keer de muziek thuis heel hard te zetten. Wat als ik iemand met mijn deuntjes lastigval?

Onder die vrees lijden mijn eigen kinderen totaal niet. Zij durven best vervelend te zijn, vaak zelfs iets meer dan me lief is. De keren dat ik me moest melden bij school omdat een van mijn zoons weer eens te hard had gepraat, gelachen, of geknokt zijn niet te tellen.

Ze hebben vaak zelf amper in de gaten dat ze buiten de lijntjes kleuren. Laatst nog kreeg ik een pissige mail van een mentor. Zoonlief was maar liefst vijf keer tijdens de les gewaarschuwd wegens te hard kwetteren, vervolgens was hij twee keer ónder zijn tafel gaan zitten en toen hij tenslotte moest nablijven was hij hem gesmeerd.

Uiteraard sprak ik het jong hier ’s avonds op aan. ‘Huh?’ vroeg hij verbaasd. Te veel gepraat? Ach, de hele klas was druk. Onder tafel gaan zitten? Geintje! En weggelopen van het nablijven? O ja! Hij was iemand op de gang tegengekomen die hij al een tijd niet had gezien en toen had hij gezellig een praatje gemaakt en toen was hij pardoes, oeps, de boze juf vergeten.

Het was vermoedelijk niet eens een smoes. Het kind gaat zo in zijn eigen lang-leve-de-lol-bestaan op dat hij totaal niet in de gaten heeft dat ie over grenzen gaat. En natuurlijk is dat niet goed, behoor ik nu stichtelijk te zeggen. Maar heel, heel stiekem ben ik ook een beetje blij.

Blij dat hij zo sprankelend is, dat hij een lastpak durft te zijn, dat hij zich niet kan voorstellen ooit om wat voor reden dan ook van school gestuurd te worden. Blij dat hij op zijn Annie M.G. Schmidts vanuit zijn tenen kan roepen: ‘Ik ben lekker stout!’ En vooral blij dat hij niet de bagage draagt van het meisje dat op schoolreis om de verkeerde redenen wakker ligt in een stapelbed.