Mijn uiterlijk, mijn huis, de manier waarop ik dingen doe… Niets is goed genoeg voor mijn moeder. Haar voortdurende kritiek maakt me ongelukkig en het werkt op mijn zenuwen. Als ik haar erop aanspreek, reageert ze met: ‘Ik doe zoveel voor jou en ik bedoel het goed. Kun je nooit eens iets positiefs over mij zeggen?’
Moeders zijn behoedend en gunnend naar hun kinderen toe. Maar door de tekorten die ze zelf opliepen in hun jeugd lukt dat niet altijd (helemaal). Hun vermogen om te zien wat hun kind nodig heeft, of wat bij het kind past, is onvoldoende ontwikkeld. De eerder opgelopen schade blokkeert dat.
Daarbij zijn ouders soms nog steeds loyaler naar hun eigen ouders en hun opvattingen, dan dat zij rekening kunnen houden met de belangen van hun eigen kinderen. Dat uit zich vaak in ‘dingen’ belangrijk vinden, daaraan vasthouden en dat ook hun kinderen opleggen.
Bedenk dat het niet aan jou ligt, niet aan je kledingsmaak noch je uiterlijk. Jij bent oké zoals je bent. Je moeder hoeft jou, nu je volwassen bent, daarin niet te bevestigen. Richt je aandacht op andere dingen in je relatie met haar.
En passant kun je haar eens vragen naar hoe háár moeder was, wat ze belangrijk vond en de betekenis daarvan voor je moeder. Kortom: ga als volwassen dochter werken aan de relatie met je moeder. Dat zal je energie geven en je wordt er gelukkiger van.
