Column Roos Schlikker: ‘Lange tijd heb ik me enorm verzet tegen de pluk-je-geluk-doctrine’

Beyond anxiety. The let them theory. Make change that lasts. Intermittent fasting voor beginners. Meditatie en creativiteit. How to train a happy mind. Als je de stapel boeken ziet die ik de afgelopen maanden heb gelezen, moet je wel vermoeden dat ik een enorm ongelukkige vrouw ben. Wie anders begraaft zich zo in allerhande werkjes die haar manieren voorschotelen om leuk, slank en gelukkig te worden? Dat moet toch een heel triest type zijn?

Ik begrijp de gedachte, vandaar dat ik altijd heb gezwegen over mijn liefde voor zelfhulplectuur. Maar bij deze kom ik er rond voor uit: ik zie mezelf als een wandelend verbeteringsobject. Elke dag begin ik opnieuw.

Dat is niet omdat ik mezelf niet leuk vind, mislukt ben of andere issues heb. Ik heb er domweg veel lol in om projecten te bedenken die me op een beter pad brengen.

Lange tijd heb ik me trouwens enorm verzet tegen de pluk-je-geluk-doctrine. Mijn moeder, die veel aan depressies leed, werd bedolven onder de goede adviezen uit de zelfhulphoek. Bachbloesemdruppeltjes moest ze proberen, zich elke week in een pretzel yogaën, naar paardentherapie gaan, precies de juiste hoeveelheid vette vis eten en regelmatig een puppy aaien zodat al haar gelukshormonen optimaal zouden worden aangemaakt. Apekool natuurlijk.

Hoewel deze methodes voor veel mensen prettig kunnen zijn, helpen ze niet tegen de ellende die depressie heet. Juist door al die adviezen voelde mijn moeder zich vaak schuldig als het zwarte beest zijn klauwen weer in haar had gezet. Hoe kon ze zo ongelukkig zijn? Had ze te weinig aan mindfulness gedaan, niet genoeg magnesiumbaden genomen, te veel naar zielige muziek geluisterd? Was het haar eigen schuld?Nee, natuurlijk niet. Er was geen schuld. Er was een ziekte.

Ik heb echter die ziekte niet. Ik kan een beetje spelen met mijn lijf, hoofd en gewoontes. Niet uit noodzaak of wanhoop maar domweg omdat ik graag iets leer en best wil experimenteren of koud douchen echt een lekker begin van de dag is. Zelfhulpboeken zijn voor mij geen noodgreep, eerder een uiting van levenslust.

Het lijkt me bijzonder geinig om de komende decennia te leren mijn tijd beter te managen, dagelijks te mediteren zonder almaar aan de jeuk aan mijn neus te denken, minder snel te ontploffen als mijn man weer eens begint te mansplainen, kortom een nog iets betere versie van mezelf te worden.

Dat mislukt ongetwijfeld hopeloos, maar dat is niet erg. Ik houd mezelf graag lekker bezig. En dus zelfverbeter ik vrolijk voort. Ik zal er in dit blad geen verslag meer van doen, want deze column stopt, maar ik ga door. Want elke dag begin ik opnieuw. Hopelijk tot ziens ergens anders.