‘Alsof ik maandenlang aan een kunstwerk heb geschilderd om vervolgens te horen dat een vandaal mijn pièce de résistance te lijf is gegaan met een permanent marker!’ Mijn moeder kruist haar armen en zet zich nog wat rechter op haar stoel om haar punt te onderstrepen.
Kalmeer je lichaam, kalmeer je geest
- Leer je omgaan met overprikkeling en overspoeling
- Ontwikkel je meer lichaamsbewustzijn
- Creëer je meer balans met behulp van de polyvagaaltheorie
69,-
‘Allemaal dikke zwarte vegen op mijn frêle, witte canvas’, voegt ze eraan toe. Ze is voor de rest behoorlijk progressief, maar tattoos, daar is ze geen fan van en al helemaal niet als het haar kinderen zijn die zich met inkt laten besmeuren.
Mijn broer schuift ongemakkelijk de laatste stukken taart op zijn bordje heen en weer, lijkt even iets te willen zeggen, bedenkt zich en staat op om koffie te zetten. Op zijn dijbeen staat – zo weet ik al, maar mijn moeder nog niet – een enorme tatoeage.
Het is een prachtig ontwerp van een bevriende tekenaar diehij voor de geboorte van zijn dochter liet zetten. Een onuitwisbaar engagement naar haar toe, een op het lichaam geschreven bewijs van zijn rite de passage van zorgeloze kerel naar vader.
En hoewel mijn moeder moppert dat tattoos voor misdadigers en zeelui zijn, weet ze natuurlijk best dat tegenwoordig bijna een op de drie jonge mensen er een heeft. En velen van hen gebruiken die tattoo op dezelfde manier als mijn broer: niet als leuke versiering, maar als symbool.
In een tijd waarin we veel collectieve rituelen de rug hebben toegekeerd, waarin we snakken naar betekenisgeving, hebben millennials de rituele waarde van het pijnlijke, intense en onomkeerbare zetten van een tatoeage ontdekt.
Het is natuurlijk niet meer dan een herontdekking. Tattoos werden in heel wat inheemse culturen van oudsher in overgangsrituelen gebruikt, of althans voordat ze door kolonisatoren gedemoniseerd of zelfs verboden werden.
‘Het is een manier om mijn lichaam een plek te geven in de marge tussen twee culturen,’ zegt een ex-geliefde me, die Iraanse roots heeft en Perzische verzen die om haar bovenarmen wervelen.‘Het is een manier om mijn lichaam van mij te maken en niet van alle mensen die ernaar staren,’ zegt een vriend die trans is, en bij wie meermannen zwemmen over hun post-operatieve borst.
En ik? Ik ben nog steeds een onbeschreven blad. Ik kreeg in mijn leven al zo vaak te horen dat ik iets moest veranderen aan mijn lichaam – Je billen moeten strakker! Je bovenarmen gespierder! Je krullen platter! Je sproeten verdoezeld! Je wenkbrauwen ingekleurd! Je huid minder bleek! – dat de weigering om aan mijn uiterlijk te morrelen altijd als eigenliefde voelde.
Ik nam zelfs geen gaatjes voor oorbellen, zo graag wilde ik mijn lichamelijke integriteit beschermen.Tot nu. Ook ik voel de lokroep van het rituele. Toen mijn katje vorige maand stierf, het eerste wezen dat ik begeleidde van geboorte tot dood, maakte ik schoorvoetend een afspraak bij een studio voor een memorial tattoo. Het verlangen om elke dag aan dat vreugdevolle wezentje herinnerd te worden is te groot.
Niet aan mijn moeder zeggen, hoor.
