‘Zelf doen’: het was volgens mijn moeder een van de eerste zinnetjes die ik kon zeggen. Mijn schoenen aantrekken? Ik kon het zelf. Eten? Ook dat kon ik zelf, al belandden er waarschijnlijk meer happen op de grond dan in mijn mond.
En nu, zo’n dertig later, dop ik nog steeds het liefst mijn eigen boontjes. Het was dan ook moeilijk om te accepteren dat ik door een buikoperatie plotseling was overgeleverd aan de hulp van anderen.