Zomerkamp

Maar een weekje zeilkamp in Friesland zette mijn zelfbeeld behoorlijk op zijn kop. In één week zoende ik met twee jongens – wat nieuwe problemen met zich meebracht, want ze wisten dat niet van elkaar en ik wist niet goed hoe ik dat moest oplossen. Ik zat tussen ze in aan de bar, lachte harder dan ik van mezelf gewend was en liet mijn boothalstrui nonchalant van één schouder glijden. ‘Ik ben een flirt geworden!’ schreef ik verbaasd in mijn dagboekje.

Het is het zomerkampeffect. Op het moment dat je ouders na een laatste zwaai de bocht om draaien, is er niemand meer in de buurt om je met je neus op je oude persoonlijkheid te drukken. Dus durf je plotseling dingen uit te proberen waar je thuis het lef niet voor had. En dan blijkt dat je eigenlijk veel grappiger, stoerder of aantrekkelijker bent dan je zelf wist.

Zou het niet heerlijk zijn als we onszelf deze zomer weer eens virtueel op kamp stuurden? Als we de vrijheid van deze maanden gebruiken om te experimenteren met alles wat we eigenlijk niet durven, en ontdekken dat we groter zijn dan we dachten? Toegegeven: je omgeving zomaar van je afschudden, zoals je vroeger deed op zeilkamp, dat is er niet meer bij. Maar inmiddels weet je ook dat andere mensen veel minder met jou bezig zijn dan je destijds dacht. En áls het al iemand opvalt dat je een leukere versie van jezelf staat uit te vinden, dan heeft die daar vast geen bezwaar tegen.

Geen van de twee zoeners heb ik trouwens meegenomen naar mijn gewone leven. Maar na de vakantie durfde ik wél auditie te doen bij het schooltoneel. En al kan ik af en toe nog steeds blozen als een trostomaatje, al sinds de zomer van 1988 laat ik me daar niet meer door tegenhouden.