Naar bed in het lab

In zijn geruite pyjama zit Aalderd Stoevelaar (60) op een stoel, midden in een helder verlicht kamertje. Twee laboranten zijn druk in de weer om hem te beplakken met elektroden en sensoren. Buiten ligt sneeuw, de avond valt. Handig vissen de laboranten overal de juiste draadjes, plakkertjes en gaasjes vandaan. Ondertussen leggen ze uit wat ze doen: ‘Deze meet uw ademhaling. Deze komt op de keel, die meet het eventuele snurken. Deze band meet of u op uw buik, zij of rug ligt.’

Sinds een paar jaar heeft Stoevelaar last van slaapapneu. Zodra hij dieper begint te slapen, stokt zijn adem – vaak wel 25 keer per uur. Daardoor wordt hij af en toe even wakker en slaapt hij licht. Van dat steeds even wakker worden merkt hij zelf nauwelijks iets, maar dat hij de volgende ochtend doodmoe opstaat merkt hij wél.

Omdat de behandeling niet goed aanslaat en het plaatselijke ziekenhuis hem niet verder kan helpen, gaat hij nu een nacht doorbrengen op Kempenhaeghe in Heeze, een van ’s lands grootste en bekendste centra op het gebied van slaapgeneeskunde. Met een ‘slaapregistratie’ zal hier minutieus worden bekeken wat er gebeurt terwijl Stoevelaar slaapt.

Alles wat maar met slaap te maken kan hebben, zal worden gemeten: zijn hersengolven, ademhaling, slaaphouding, oogbewegingen; de spieractiviteit in zijn benen en armen; de luchtstroom in en uit; het zuurstofgehalte in zijn bloed. En dan zijn er nog de beelden van een infraroodcamera, en legt een microfoon de bijbehorende geluiden vast, zoals snurken en praten.