Schrijfster Marion Pauw: ‘Ik ben niet alleen maar goed’

Inzicht 1: Onzekerheid is mijn signaal

Marion Pauw: ‘Op mijn zesde emigreerden we vanuit Tasmanië, waar mijn vader als chemisch analist werkte bij een bierbrouwerij, terug naar Nederland. We kwamen in Leeuwarden te wonen. Mensen vonden ons raar. Ik sprak geen Nederlands, droeg afdankertjes en had een scheef geknipte pony. En dan moest ik vanwege moeilijke voeten ook nog van die lelijke bruine schoenen met steunzolen aan.

Het was allemaal niet zo cool. Sociaal was ik onzeker, ik voelde me een buitenbeentje. Kijken naar wat mensen wilden en deden, wat de ongeschreven regels waren, en me aanpassen – dat werd mijn overlevingsmechanisme. Dan had ik de minste problemen. Mijn binnenwereld hield ik voor mezelf.

Daar kwam nog bij dat ik heel christelijk ben opgevoed. Lange tijd werd voor mij bepaald wat ik moest denken, willen en vinden. Op de zondagsschool werd letterlijk tegen me gezegd: “Het gaat er niet om wat jij vindt, het gaat erom wat God vindt.”

Ik werd geacht alles aan te nemen wat de Evangelische Kerk voorschreef. Als je in opstand kwam, had je per definitie een conflict. Ik koos een andere, stiekeme weg: ik zei precies wat mensen wilden horen en ging vervolgens mijn eigen gang. Met andere woorden: ik zei het een en deed het ander, zonder dat iemand dat wist.

Maar daardoor was mijn grootste levensvraag jarenlang: mag ik mezelf zijn? Het schrijven heeft me daarvan bevrijd. Fictie werd mijn vrijplaats: de plek waar ik mezelf kon ontdekken, waar ik helemaal mezelf kon zijn. Zo ben ik langzaam van diep verborgen opgeklommen naar het licht.