Ik voel me zo schuldig over de problemen van mijn kinderen

Beste Johanna,
Door het gepieker over de problemen van uw kinderen en over de vraag of u schuldig bent aan hun problemen, bent u zichzelf aan het afmatten en lost u helemaal niets op. Als u met mij van mening bent dat u hier ondertussen al genoeg over gepiekerd heeft dan zou u het eens anders kunnen aanpakken.

Eerst zou u uw kinderen kunnen vragen in hoeverre zij vinden dat zij in de problemen zitten en of indien ja, of het uw schuld is dat zij zo in de problemen zitten. Het kan best zijn dat ze vinden dat ze helemaal niet in de problemen zitten, en dan kunt u maar beter stoppen met oplossingen bedenken want dan zal helemaal niets hen kunnen helpen. Dan moeten ze eerst meer gaan lijden. Tot dat het kwartje eindelijk valt.

Maar misschien vinden ze zelf ook dat ze (lichte) problemen hebben. Dan kunt u daar op ingaan en vragen of zij willen dat u hen bijstaat met raad en daad. Maar het kan ook best zijn dat uw kinderen vinden dat u een belangrijke rol heeft gespeeld in hun huidige problemen. Ongeacht of dat terecht is of niet kunt u hen dan vragen of zij u de gelegenheid willen geven uw schuld in te lossen, uw nalatigheid te herstellen of op andere wijze hen te steunen om het goed te maken.

Anderzijds is het ook denkbaar dat uw kinderen problemen hebben ontwikkeld ondanks uw goede bedoelingen en inspanningen en zou u er wellicht goed aan toen hen te wijzen op hun eigen verantwoordelijkheid voor hun problemen. Misschien is het zelfs het beste als u eens flink kwaad wordt op uw kinderen wanneer ze u weer eens ten onrechte de schuld in de schoenen schuiven. Maar alles staat of valt bij de vraag of u contact kunt maken met uw kinderen over de zaken waarvan u denkt dat zij problemen mee hebben.

In het algemeen is het niet zo dat de problemen van kinderen terug te voeren zijn op tekorten van de ouders. En zelfs wanneer ouders tekorten hebben komen de meeste kinderen zonder kleerscheuren de puberteit door. Het is vaak moeilijk voor kinderen om een scheiding van de ouders mee te maken. Maar daarmee is het niet gezegd dat de scheiding van u en uw man verantwoordelijk zijn voor alle malheur die zij nu meemaken.

Wat zou er gebeurd zijn als u niet was gescheiden? Misschien was het dan nog allemaal veel erger geweest voor uw kinderen. Kortom, als er al sprake is van tekorten bij u, of van verkeerd voorbeeldgedrag, dan nog heeft u dat niet bewust ingezet om uw kinderen een moeilijke start in het leven te bezorgen. U heeft het niet expres gedaan, dacht ik. Kortom, ik denk niet dat u al te veel schuld treft voor wat er allemaal met uw kinderen mis gaat. Ze zijn nu tussen de twintig en dertig jaar en zijn nu zelf verantwoordelijk voor hun leven.

Als oefening wil ik u het volgende aanraden. Probeert u eens net zo vaak te denken aan de goede dingen die u uw kinderen heeft voorgehouden, en waar zij hun voordeel mee hebben gedaan: Hoe vaak heeft u ervoor gezorgd dat zij hun huiswerk maakten. En waar heeft dat toe geleid? Hoe vaak heeft u ervoor gezorgd dat zij op tijd op school kwamen, dat zij hun ruzie met vriendjes uitpraatten, etc. En dan stel ik u voor hier net zo vaak aan te denken als aan de zaken die wellicht uw schuld zouden aantonen voor de problemen van uw kinderen.

Daarnaast zou ik u adviseren ieder van uw kinderen een persoonlijke brief te sturen met daarin uw wens met hen te praten over uw zorgen en hen te vragen of zij er aan mee willen werken uw zorgen te verlichten. U zou uw brief aan mij en mijn antwoord daarin mee kunnen sturen.

Veel sterkte
Ad Kerkhof