Help ik ga trouwen
Beste Jeannette,
Ik heb al 9 jaar een relatie (ik was 18) en sta op het punt te gaan trouwen (over 2 maanden, alles is al gepland). Maar nu ben ik hevig in de war. Een maand geleden liep ik de hele dag met kriebels in mijn buik enkel en alleen bij de gedachte aan de bruiloft en mijn man. En nu weet ik niet eens meer of ik nog wel van hem houd.
Van het een op het andere moment kan ik hem niet meer velen en vraag ik me serieus af of ik wel bij hem wil blijven. Ik merk dat ik hem probeer te ontwijken, door weg te gaan thuis, maar ook door hem niet meer spontaan een knuffel of kus te geven zoals ik altijd deed. Ik schrik van mijn eigen reactie als hij wel toenadering zoekt en hoe ik geïrriteerd raak bij alles wat hij zegt of doet. Ik voel me opeens zo opgesloten en beperkt, alsof ik door hem mezelf ben kwijtgeraakt.
Ondertussen merk ik wel dat zijn gedrag ook veranderd is. We voeren nauwelijks nog gesprekken, zitten vaak zwijgend aan tafel. Dat maakt de sfeer in huis er uiteraard niet beter op, en versterkt mijn twijfels nog meer. Hij doet zijn best om mij terug te winnen door me te overladen met complimentjes en lieve woorden, waardoor ik nog meer afstand probeer te nemen. Bij vlagen heb ik wel vaker het gevoel dat ik los wil breken uit het leven dat ik leid, maar nog nooit was het gevoel zo sterk en langdurig als nu.
Ik vraag me af of dit soort gevoelens (bij benadering) normaal is op het moment dat je voor zo’n levensveranderende (nee, levensbepalende) keuze staat als trouwen. In hoeverre moet ik de gevoelens die ik nu ervaar serieus nemen?
Of hoort het erbij en gaat het vanzelf over?
Groeten van Eva