Eindelijk rust

Wekenlang veel te hard gewerkt, tot op de avond van vertrek; stapels buitenlandse bladen en kranten meegesleept in het vliegtuig, en de avond na aankomst meteen uit in een hysterisch drukke club want-we-doen-nooit-meer-iets-leuks.
Twee dagen later reden we door een steeds legere wereld. Uren over natte weggetjes waar we maar een enkele tegenligger tegenkwamen. Zomaar een paar uur niks zeggen. Zomaar een paar uur aan niets bijzonders denken. Op je rug liggen in het natte gras, tussen twee buien in, en kijken hoe de lucht lichter wordt. Met een beetje goeie wil zou je het bijna blauw kunnen noemen.

Waarom is er zo weinig leegte in ons leven? Waarom proppen we het tot de rand toe vol met werk, hobby’s, plannen, verplichtingen, ambities, bezoekjes, vrienden, Facebookberichtjes, fotomomenten, boeken die gelezen willen worden? Het is niet eens een keuze, realiseerden we ons die vakantie met een schok – we laten ons gewoon willoos dirigeren door de voortdurende stroom prikkels die op ons inbeukt.

Doe dit! Begeer dat! Reageer! Consumeer! Het is net de Truman Show: zolang je erin zit, lijkt alles volkomen logisch. Pas als je eruit stapt, zie je de gekte waarin we ons telkens weer laten meeslepen.

Op het eiland waar wij stiekem over dromen is vrijwel niets te doen. En dat is precies de bedoeling. Het grootste evenement is de jaarlijkse landbouwshow, waar het jongvee wordt gekeurd door mannen in modderige rubberlaarzen, en waar prijzen worden uitgereikt voor de dikste prei en de mooiste pastinaak. Alleen nog even bedenken waar we ons geld mee gaan verdienen, want met schapen noch pastinaken hebben we veel ervaring.

Ik weet het, tussen droom en daad staan massa’s praktische bezwaren in de weg. Maar het kan wel, bleek maar weer toen we op Facebook aan lezers vroegen wat zíj hadden gedaan om meer rust te creëren in hun leven. ‘Twee goedbetaalde maar drukke banen opgezegd en vertrokken naar Frankrijk, waar we nu leven van onze bed and breakfast,’ postte een goedgemutste lezer. ‘Nu is het rennen en vliegen, maar straks is er rust en heel veel ruimte,’ mailde een bijna-vertrekkende ander, die meteen het verdienmodel ontdekt had: ‘Dan ontvangen we vakantiegasten en coachen mensen met stressgerelateerde klachten.’
Ja, een klein wit huisje aan een loch in Schotland. Een bootje voor de deur om te varen met gestreste gasten. En een grote stenen haard om ze daarna weer te laten opdrogen.