Bij de relatiepsycholoog: ontkenning als basis van menig relatie

Nadia wil meer tijd doorbrengen met Gijs. ‘Eén keer in de twee weken een zaterdag of een zondag is gewoon te weinig,’ zegt ze.

‘Soms zien we elkaar toch ook door de week?’ zegt Gijs. ‘En we facetimen elke dag.’

‘Wat wil je daarmee zeggen, Gijs?’ vraag ik. Ik klink strenger dan ik had bedoeld.

‘Nou gewoon, we hebben best veel contact.’

‘Hmm,’ grom ik. ‘Best veel, zeg jij. Nadia zegt: te weinig.’

‘De meeste mensen die latten, zien elkaar toch veel vaker?’ Nadia trekt haar rode trainingsjack recht en kijkt me aan.

‘Wat? Moet ik nu zeggen wat normaal is in een latrelatie? Dus hoe vaak jullie elkaar moeten zien?’

Gijs lacht, maar Nadia niet. Als ik verder niets zeg, haalt ze haar schouders op. ‘Ach, je zult wel denken: moet ik me hiermee bezighouden? Die mensen zijn net een jaar bij elkaar. Als je dan al problemen hebt, heeft zo’n relatie ook geen toekomst. Laat staan dat je aan relatietherapie moet beginnen.’

Een van mijn leermeesters in het vak, een professor aan de Universiteit van Amsterdam, nam nooit stellen in behandeling die korter dan twee jaar bij elkaar waren. Als je die eerste, breekbare periode niet doorkomt met elkaar, zei hij, is er weinig commitment voor de relatie en weinig binding met elkaar. Te weinig althans voor therapie.

Maar die professor was een getruukte therapeut. Hij verkondigde deze mening alleen aan stellen die al langer bij elkaar waren dan twee jaar. In feite zei hij tegen ze: júllie hebben dus wel genoeg commitment en binding voor therapie. Zijn opmerking was vooral motiverend bedoeld.

‘De man van wie ik het vak heb geleerd,’ zeg ik nu opzettelijk streng, ‘vindt inderdaad dat stellen die korter dan twee jaar bij elkaar zijn niet in therapie moeten gaan. Maar dat ben ik niet met hem eens.’

Gijs, die instemmend knikte bij het eerste gedeelte van mijn mededeling, kijkt teleurgesteld naar de grond bij de laatste zin. Nadia leeft juist op en kijkt me met grote ogen aan.

‘Ik vind het juist verstandig als stellen die elkaar nog maar kort kennen in therapie gaan. Maar die therapie moet dan niet gaan over hun huidige relatie. Die moet gaan over wat beide partners hebben meegenomen uit hun vorige relaties.’

‘Wat hebben wij dan meegenomen?’ zegt Nadia.

‘Jij hebt de neiging om te claimen. Waar komt dat vandaan? Ik vermoed dat je ooit, misschien al in je jeugd, hebt gevoeld dat je er niet toe doet. Dat gevoel probeer je te vermijden.’

Nadia slikt. ‘Nou, ik ben nu wel over mijn moeder heen, hoor.’

‘En jij, Gijs, bent net gescheiden. Ik denk dat je daar nog pijn van hebt. Je wilt die pijn zo min mogelijk voelen, dus niet echt een relatie aangaan.’

‘Hè?’ zegt Gijs. ‘Pijn? Nee hoor.’

Zoals mijn oude professor altijd zei: ontkenning is de basis van menige relatie

Kijk ook op psychologiemagazine.nl/drlove: daar beantwoordt ‘Dr. Love’ Jean-Pierre van de Ven vragen over de liefde