Breek ik met mijn moeder?
Beste Else-Marie,
Het is een lang verhaal. Ik heb al jaren een conflict met mijn moeder. Eigenlijk vanaf mijn 18de toen ik mijn vader opnieuw ontmoette. Maar daarvoor verliep het ook niet echt soepel. Mijn vader en moeder zijn op mijn vijfde gescheiden. Mijn moeder heeft door middel van rechtzaken het voor elkaar gekregen dat hij mij niet meer mocht zien.
Jarenlang heeft ze tegen mensen verteld wat voor klootzak hij is, terwijl ik bij die gesprekken aanwezig was. Ook gaf ze me straf in de zin van: ‘als je je kamer nu niet opruimt dan breng ik je naar je vader en ga je daar wonen’. Dat voelde als een enorme straf dus werd ik ook steeds banger van die man. Ik kende hem niet meer, ik wist bij God niet of mijn moeder nou wel of niet de waarheid sprak. Ik was solidair met mijn moeder dus begon met haar mee te praten over wat voor enge man het was.
Totdat ik op mijn 18de een brief kreeg van mijn vader. Dat zou zijn laatste brief zijn aan mij. Hij vertelde me dat ik nu zelf een keuze kon maken om hem te zien. Ik heb toen de keuze gemaakt om hem te zien. Ten eerste was ik erg boos op hem, maar omdat hij erg begripvol, warm lief en echt een luisterend oor had, kon ik goed over mijn boosheid praten en is die ook verdwenen. Alleen toen werd ik boos op mijn moeder. Mijn vader is geen klootzak, wat heb jij mij al die jaren ontnomen. Ik ben zo boos en die boosheid is toen ik zelf een kind kreeg vorig jaar weer volledig terug gekomen (ik ben nu 31 jaar).
De reden dat mijn vader bij mij moeder wegging is vanwege haar koude afstandelijke gedrag. Die ze eigenlijk naar iedereen toe heeft. Ze gedraagt zich sinds ik moeder ben geworden als kind naar me en zit te azen op waardering en geliefd te worden. Ze heeft mij heel mijn leven hooguit 1 of 2 complimentjes gegeven, voor de rest alleen botte kritiek. Ik heb sinds augustus vorig jaar besloten mijn moeder niet meer te zien. Dat heb ik al een keer vaker gedaan, maar door mijn schuldgevoel (die zij mij erg goed kan aanpraten) heb ik mijn excuses aangeboden en het weer goed gemaakt. Als het ware heb ik mezelf verloochend. Als je namelijk precies doet wat zij wil dan kun je best een goede relatie met haar hebben, maar daar heb ik nu geen zin meer in. Ik wil niet dat mijn moeder vervelende opmerkingen tegen, mij, mijn man of mijn kind maakt.
Via de mail krijg ik nu verwijten dat ik haar kleinkind van haar af houd, dat ik dat als chantagemiddel gebruik. Maar daar gaat het wat mij betreft niet om. Ook mag ik niet meer over het verleden praten, want dan begint zij meteen over hoe lastige puber ik ben geweest en dat ik haar veel pijn heb gedaan.
Ik heb aan haar voorgesteld om met een mediator te gaan praten, want alleen met haar kan ik niet. Ik ben bang dat ik mijn schuldgevoel niet in de hand kan houden en ik kan haar niet aan. Ik ben namelijk een iets te softe partij voor haar. Mijn vader die nu (hoe gek het ook klinkt) een bemiddelende rol heeft aangenomen (hij wil niet de mediator zijn) heeft gevraagd of ze met zo’n mediator wil gaan praten met mij. Dat wil ze niet, ze vertrouwd die mensen niet, geen enkele hulpverlener vertrouwd ze.
We lopen dus op dit moment een doodlopende straat in. Mijn broer (die vroeger de vaderrol in het gezin heeft overgenomen is 4 jaar ouder dan ik) wil ook geen contact met mij tot ik dit probleem oplos. Ik ben zo onderhand mijn hele familie kwijt aan het raken. Verder heb ik vanaf mijn 18de ook veel therapie gehad vanwege het seksueel misbruik en verkrachtingen die ik heb meegemaakt. Daar wil mijn moeder het al helemaal niet over hebben, want dat lieg ik volgens haar, dit doet ook erg veel pijn bij mij.
Daarnaast geeft mijn moeder bij mijn vader aan dat ik precies haar zus ben, die haar leven vroeger verwoest heeft en dat ik dat nu ook aan het doen ben. Dit heeft ze al vaker tegen me gezegd.
Ik ben ook bij een haptotherapeut om te leren omgaan met deze situatie, proberen de negatieve energie buiten te laten omdat ik nu 22 weken zwanger ben en die negatieve energie niet kan gebruiken, maar dat geeft geen oplossing voor dit probleem.
En nu eindelijk mijn vraag: Wat moet ik doen? Geen contact meer, omdat ze toch niet zal veranderen of mezelf gewoon weer aan haar aanpassen of een andere manier die ik niet weet? Ik zou het heel fijn vinden hierbij advies te krijgen van een deskundige, ik zit er namelijk heel erg mee.
Moeder en kind ineen
