Hoe kom ik uit die machtsstrijd?
Beste Ursela,
Binnen mijn sportteam zit een meisje/vrouw ‘X’ (ze is twintig jaar), waar ik op de een of andere manier al jarenlang een machtsstrijd mee heb. Vanaf het moment dat we met elkaar in contact kwamen, is die houding ontstaan. Het is nooit uitgesproken, maar we weten het allebei maar al te goed.
Op de precieze reden kan ik mijn vinger niet leggen. Nu zit ik na een paar jaar weer bij haar in het sportteam en begin me steeds vervelender te voelen na en tijdens het sporten. X heeft namelijk de vervelende neiging om zogenaamd bondgenootschappen bij elkaar te slijmen, die ze opportunistisch gebruikt voor haar eigen doeleinden en laat vallen wanneer ze daar weer zin in heeft. Maar hoe dan ook, ze is wel zo slim dat ze veel mensen om haar vinger weet te winden, ook al zijn er net zoveel die haar niet mogen. Door haar gave mensen om zich heen te verzamelen, maakt ze als het ware een dominant kliekje, waar ik uiteraard op een geraffineerde manier buiten wordt gezet. Dit geeft me op meerdere manieren heel vervelende gevoelens:
- Wat doet zij beter dan ik dat mensen naar haar toetrekken en niet naar mij? Hierdoor voel ik me stom en niet interessant en word ik wat meer in mezelf gekeerd (wat ik erg onprettig vind).
- Waarom heeft ze die machtsstrijd nodig en hoe zorg ik dat ik die doorbreek? (ik wil het liefst er helemaal géén)
- Ik voel me buitengesloten alsof ik niet meetel en dat is erg pijnlijk.
Daarnaast is het ook nog eens zo dat ik precies van tevoren kan voorspellen wie voor haar charmes bevattelijk zijn. Mijn intuïtie heeft het wat dat betreft altijd bij het rechte eind. Maar hoe dan ook is het altijd even slikken als mensen van wie jij dacht dat je er leuk mee om ging (eentje zelfs nog mee op vakantie geweest!), ineens naar haar toetrekken en mij als een baksteen laten vallen.
Eigenlijk heeft het dus twee kanten. Ik wil het niet, het doet me pijn en ik wil gewoon dat iedereen fijn en gezellig met elkaar omgaat als een team. Aan de andere kant ondermijnt het mijn zelfvertrouwen en waardering dat zij deze machtsstrijd ‘wint’, waardoor ik het gevoel krijg ik dat ik niet leuk interessant etc. genoeg ben en me buitengesloten voel. En dat is eveneens pijnlijk en voelt eenzaam.
Het feit dat ik het moeilijker vind om met groepen om te gaan dan een een-op-een-relatie versterkt dit nog eens. Het bevestigd me in dat beeld van mezelf en dat maakt me nog onzekerder.
En maakt me verdrietig dat mensen blijkbaar niet door oppervlakkige buitenkanten heen kunnen kijken en niet zien dat zij in werkelijkheid heel gemeen bezig is en totaal niet lief, leuk, gezellig of oprecht betrouwbaar en geïnteresseerd is… Wat ik van mijzelf wel vind…, maar wat dus blijkbaar niet gezien wordt.
Als ik deze tekst zo overlees, zou ik als coach beginnen met het item dat veel voortkomt uit mijn eigen onzekerheid en aanraden hier wat mee te gaan doen. En dat is natuurlijk ook zo. Maar behalve dit zou ik het ook erg prijs stellen als u mij wat meer advies zou kunnen geven over deze situatie en het groepsdynamische gebeuren… Want dit probleem begint echt mijn sportplezier te bederven en dat vind ik heel erg. Hoe los ik dit in godsnaam op???
Groeten van Babette