Ik wil kinderen, mijn vriend niet
Mijn vriend en ik hebben nu ruim twee jaar een lat-relatie. Hij is 41, ik 30. Hij heeft drie kinderen; een van 12, een van 14 en een van 17 jaar oud. Onze relatie is voor het grootste deel erg fijn. We delen dezelfde interesses en hobby’s, zijn altijd blij om elkaar te zien, in bed klikt het goed, we ondernemen leuke en gezellige dingen, en ook het contact tussen mij en zijn zoons loopt naar tevredenheid. Het probleem is dat hij geen kinderen meer wil, en ik wel een kinderwens heb. Het is niet zo dat ik nu meteen à la minute kinderen zou willen, maar het doet me ook verdriet om nu al te weten dat dit nooit gaat gebeuren.
Als we onze relatie in stand willen houden, betekent dit dat ik mijn kinderwens opgeef. Ik vind dit erg moeilijk. Ik wil hierin door hem getroost worden en er met hem over praten. Hij vindt het heel moeilijk om er over te praten. Hij begint er nooit over, en toespelingen van mij negeert hij het liefst. Hij geeft aan dat dit komt omdat hij zich schuldig voelt om mijn verdriet en zich niet steeds lullig wil opstellen. Ik vind het ook moeilijk om erover te praten.
Ik merk dat ik snel emotioneel word en hem stiekem zou willen ompraten, ook al weet ik dat dit weer resulteert in een pijnlijk ‘nee’. Ik begin er dus ook niet echt over. Maar als we er níet over praten, zoals de laatste drie maanden het geval is geweest, voelt het voor mij alsof het hem niet interesseert wat mij echt bezig houdt. Dan voel ik me alleen staan in mijn verdriet en heb ik het idee dat ik de enige ben die heel veel opoffert voor onze relatie. Op een zeker moment ontplof ik, en werp ik hem dit allemaal voor zijn voeten. Dan wordt het een drama, met stampvoeten en huilen en dreigen met weggaan; ik ken mezelf op zo’n moment niet meer terug.
Steeds maken we het weer goed, omdat we toch niet zonder elkaar willen. Nu zijn we op een punt waarop we weinig progressie zien. Er komt weer een uitbarsting, we maken het goed, en besluiten weer verder te gaan. Op deze manier houden we het niet lang vol, dat zien we allebei wel in. In dat geval kunnen we dus misschien beter meteen uit elkaar gaan omdat de biologische klok verder tikt. Of is er toch nog een manier om onze relatie te redden?
