De vraag

Mijn man ging vreemd

Beste mevrouw van den Brand,
Mijn man heeft een jaar geleden een affaire gehad. Ik vind het nog steeds moeilijk om deze ervaring een plekje te geven zodat ik het kan laten rusten.

We hebben heel veel gepraat en ik heb ontdekt dat mijn man nauwelijks aan zelfreflectie deed. En om heel eerlijk te zijn ben ik daar heel erg in teleurgesteld. Mijn vragen gaan zoveel verder dan zijn antwoorden, er zal dus altijd een stukje onbekend blijven. Hij komt niet verder dan dat hij altijd al bang voor me is geweest. Ik heb het nu zo hard nodig om mijn man echt te leren kennen, om mijn gevoel van onveiligheid weg te nemen. Maar blijkbaar kent hij zichzelf niet eens echt.

Ik kan nog maar een ding doen: accepteren. Maar met welke gedachte kan ik mijn onrust van vragen dan sussen? Ik wil vergeven – er is nog liefde – maar mijn hoofd wil het zo graag begrijpen. Er is zoveel misgegaan, hij is 2 jaar voor de affaire ook emotioneel vreemd gegaan. Ik begrijp dat gedrag vanuit de opmerking dat hij bang voor me is, maar dan moet er toch meer aan de hand zijn.

Ik begrijp dat hier een verklaring voor moet zijn, maar die ga ik dus niet krijgen omdat het te moeilijk is voor mijn man om zo af te dalen in zichzelf. Maar ik zie tegelijkertijd juist daarin het grootste gevaar; als je niet in contact staat met je eigen ik kun je toch ook makkelijker anderen kwetsen? Kortom, ik wil mijn denken graag stilleggen, maar ik weet niet hoe.

Kun je hier iets zinnigs over zeggen?

Hartelijke groet,
Louise

Stel ook een vraag

Opslaan

Het advies

Expert

Blanca van den Brand

Relatietherapie

Beste Louise,
Vreemdgang maakt altijd heel veel los, bij alle betrokken partijen, bij zowel ‘de dader’ als ‘het/de slachtoffer(s)’. Het maakt heel veel emoties los en roept altijd veel vragen op.

Je kunt plotsklaps overmand worden door paniek en verdriet, je kunt heel boos en destructief worden, maar het kan ook een soort oerkracht in je losweken, een pitbull in je doen ontwaken. Misschien verbaas je jezelf. Je dacht wellicht altijd dat je je man meteen de deur zou wijzen, maar nu wil je er – koste wat kost en om wat voor reden dan ook – samen uitkomen. De vraag is inderdaad alleen ‘Hoe doe je dat, in vredesnaam?’

Als relatietherapeut heb ik inmiddels al honderden stellen begeleid in het verwerkingsproces na vreemdgang. Ik weet als geen ander dat het echt mogelijk is om sterker uit de strijd te komen. Maar weet ook dat dit alleen mogelijk is als jullie alle twee bereid zijn naar jezelf te kijken en aan jullie relatie te werken. Op positief-constructieve wijze. Doen jullie dat niet dan kan het gebrek aan vertrouwen, de boosheid en verdriet, maar ook bijvoorbeeld het schuldgevoel en het liefdesverdriet jullie relatie op termijn alsnog ondermijnen.

Onbedoeld kan het voorval tussen jullie in komen te staan, of liggen. Het er niet over hebben geeft op korte termijn misschien wel rust, maar levert op lange termijn alleen maar meer problemen en onrust op. Sterker nog, jullie goedbedoelde stilzwijgen is mijns inziens juist onderdeel van het (initiële) probleem. Je man wil niets tegen je zeggen want hij is bang voor jou(w reactie?), en jij wilt niets vragen want je wilt geen zeur zijn en hem nog verder van je afduwen. Op die manier kiezen jullie voor afstand en verwijdering in plaats van voor nabijheid en intimiteit. Onbedoeld hebben jullie zo ruimte gecreëerd voor een charmante derde.

Ik zou jullie dan ook op het hart willen drukken: Schiet nu in actie. Ga die zoektocht naar de oorzaak van het vreemdgaan samen aan. Werk aan jullie relatie, verstevig jullie band. Dat versnelt het verwerkingsproces en vergroot de kans op herstel en voorkomt herhaling en terugval. En ik sta jullie daar uiteraard graag in bij. Met raad en daad…

Vriendelijke groet,
Blanca van den Brand

Meer weten over dit thema? Bekijk Liefde en relaties

Training Houd me vast (voor jou en je partner)

Training