Na 28 jaar alleen verder

Het maakt niet uit waar je begint. Traumaverwerking bij een therapeut. Veel praten met vrienden. Naar de kroeg. Een nieuwe baan of hobby zoeken. Sporten. Een poosje bandeloos leven. In een klooster gaan. Een boek schrijven. Verhuizen. Massages nemen. Een opleiding volgen. Vrijwilligerswerk. Vluchtelingen helpen.

Er zijn zoveel dingen die je kunt doen om te verwerken en om opnieuw te beginnen. En jij kunt er nog veel meer bedenken dan ik. De vraag is niet wat je moet doen, de vraag is waarom je niets doet. Wat houdt je tegen? Wat verhindert dat je in actie komt?

Meestal is dat een intern obstakel. Het is de innerlijke criticus die zegt: je krijgt het toch niet voor elkaar want je kunt niet eens getrouwd blijven, je bent onbelangrijk voor je ex en dus onbelangrijk voor iedereen, je hoort nergens bij want je ex moet je ook al niet, en meer van dat soort zelfafwijzingen. Je bent bang. Je schaamt je. Je kruipt in een hoekje en hoopt dat het voorbijgaat.

Maar nee, het gaat helaas niet vanzelf voorbij. Niemand anders dan jij zal jouw leven leiden. Ga de schaamte voorbij. Doe gewoon iets, maakt niet uit wat. Misluk, faal, verpruts totdat het wel lukt. De innerlijke criticus zal omslaan als een blad aan de boom: ‘Zozo,’ zal die zeggen, ‘dat valt me reuze mee van jou.’