Brieven: Loslaten

Lieve Annemarie,

Eva was 7 jaar toen ze uit huis ging. Het lukte niet langer thuis, met haar eetproblemen, haar slapeloosheid en haar tomeloze, ongerichte energie. Ik zie nog haar tengere lijfje voor me als ik haar wegbracht, achter de strook glas naast de voordeur. Jarenlang huilde ik in de auto.

Soms ben ik trots dat we die loodzware keus hebben gemaakt, die goed was, daar ben ik van overtuigd. Tegelijk bewonder ik moeders die alles opgeven voor hun kind, iets wat ik niet kon, niet wilde. Dat knaagt soms: zij wel, ik niet.

Eva is nu 21, woont op een fijne woongroep voor mensen die doof zijn en verstandelijk beperkt. Maar het schuldgevoel blijft. Als ik lees, in het digitale schriftje, dat ze bij het raam stond en ‘mama’ gebaarde. Als ze weer aan het dwalen is gegaan. Laatst was ze bijna bij de snelweg voor ze werd gevonden. Moet ik harder roepen? Aan jassen trekken?

Jij hield Job dicht bij je, zocht stille krachten om de zorg mee te delen, vond meiden die bijna net zo gek op hem waren als jij en die je inmiddels als dochters ziet. Ondanks Job was er ruimte voor jouw carrière. Dánkzij Job, deels, want je schreef en schrijft veel over hem. Het klinkt als het perfecte plaatje. Was het dat? Of voelde ook jij dat het nooit genoeg was wat je voor hem deed?

Kus, Brenda

Lieve Brenda,

Toen Job drie maanden oud was, bezochten Rob en ik een instelling voor meervoudig gehandicapten. Job lag nog in het ziekenhuis, wij – vooral ik – dachten dat we de zorg voor hem thuis niet aankonden. Dat bezoek aan de rand van een industrieterrein veranderde alles.

We zagen gehandicapten over de vloer kruipen, wezenloos voor zich uit staren en als klap op de vuurpijl vertelde de begeleidster doodleuk dat die bewoners onze baby straks de fles zouden geven. Op de fiets naar huis zei Rob beslist: ‘We gaan het zelf doen.’

Het grote voordeel was dat Job een makkelijk ventje bleek. Lief, tevreden. De dagelijkse zorg was te doen, omdat hij het zo gezellig maakte. Van het persoonsgebonden budget huurden we inderdaad geweldige meiden in en Rob werkte parttime.

Maar het perfecte plaatje was het allerminst. Ik voelde me ofwel schuldig dat ik het thuis liet afweten, ofwel dat ik van mijn werk weer eens eerder weg moest omdat er iets met mijn kind was.

Het jaar voordat Job overleed, heb ik voor het eerst voorzichtig geïnformeerd naar een plek op een woongroep bij een prachtig ouderinitiatief op fietsafstand. Rob wilde er niets van weten, omdat Job het nergens zo goed zou hebben als bij ons. Ik voelde dat ook zo, maar dacht aan ‘later’. We moesten toch op tijd iets regelen voor als wij oud en krakkemikkig werden of kwamen te overlijden? Maar nee, dat hoefden we niet. Want Job ging als eerste.

Liefs, Annemarie