Zo kwam er een paar jaar geleden opeens FOMO, fear of missing out. Toen ik dat las, begreep ik waarom ik me soms zo ellendig voelde op zondagmiddagen die voorheen perfect waren. Dat ging zo.
Moe van een drukke week probeerde ik de zondagmiddagen voor mezelf te houden. Relaxt. Op de bank. Met een boek. En vooral niets. Oké, af en toe een blik op mijn Instagramtijdlijn. En daar ging het mis.
De voorheen zo relaxte middag werd ineens overgoten met een dosis eenzaamheid. Want hé, ik zat alleen, terwijl iedereen met anderen leuke dingen aan het doen was.
De een liep met z’n kinderen in het bos (#springiscoming), de ander zat met een vriendin op een terras (#bffdate) en de volgende liep hand in hand over het strand (#stillinlovewithyou). Ik voelde me niet meer de happy-solo-mam-met-eindelijk-tijd-voor-mezelf, maar zielig en alleen.
En toen was daar dus opeens dat woord voor. FOMO. Waarna het allemaal beter voelde en ik het kon aanpakken. Ik besloot de zondagen niet meer op Instagram te kijken en op mijn eigen leven te focussen. Blijkbaar deden meer mensen dat, want ineens had de geheime woordenmaker het woord JOMO – joy of missing out – in de wereld geslingerd.
En nu is er weer een nieuwe: FOPO, fear of people’s opinions. Deze kan ik overslaan, want de fase waarin ik me veel aantrok van wat anderen van me denken, heb ik al een tijdje achter me gelaten. Maar ik ben wel naarstig op zoek naar een ander woord dat mijn hedendaagse stemming kan verklaren.
Waarschijnlijk heb ik nu vooral last van FOCO (fear of crazy oligarchs). Hopelijk volgt daarop ook weer snel een ander nieuw woord. JOLO, joy of leaving oligarchs, misschien?
