Column Jean-Pierre van de Ven: Bij nader inzien

Het c-woord is zijn antwoord op mijn vraag: ‘Hoe komt het dat het zo goed met jullie gaat?’

Want Jan en Tineke hebben me verbaasd. Tijdens ons eerste gesprek, nu vier maanden geleden, hing er zoveel spanning in de lucht dat je er plakjes van kon snijden. Jan was vreemdgegaan. Tineke had dat ontdekt door in zijn telefoon te snuffelen. Jan was bij een vriend gaan wonen. De vriend kreeg corona. Jan trok weer in bij zijn gezin op voorwaarde van Tineke dat ze in relatietherapie zouden gaan. Zo kwamen ze bij mij terecht en beleefden we die gespannen en verdrietige sessie. Ook het gesprek daarna was verdrietig, omdat er oud zeer aan de oppervlakte kwam, zoals vaker gebeurt in relatietherapie: als je toch begint met praten, kun je maar beter meteen alle ellende behandelen.

Daarna kreeg Tineke corona. En Jan dus ook en hun oudste dochter. Onze gesprekken werden stopgezet. Een volgende afspraak, na vijf weken, moest ook worden verzet omdat ditmaal de jongste dochter corona had. Zo ging het even door en nu, al die maanden later, verschijnt het stel in een uitstekend humeur, goedlachs als jonge tortelduifjes op een zomerse picknick in het Vondelpark. Ze beginnen nog net niet te zoenen.

‘Door corona moest ik weer naar huis,’ zegt Jan. ‘Door corona kwamen we bij jou terecht. Door corona moesten we samen in quarantaine.’
‘Heel lang,’ vult Tineke aan.
‘Maar hoe komt het dan dat jullie elkaar niet de hersens insloegen?’ vraag ik, nog steeds verbaasd.
‘Dat had gekund, ja,’ zegt Jan.
‘Maar dat gebeurde niet,’ zegt Tineke.

Collega’s ervaren hetzelfde als ik: sommige stellen melden zich aan met problemen die zijn ontstaan in en door de coronatijd. Somberheid, financiële problemen en angst zetten veel relaties onder druk. Maar aan de andere kant zijn er stellen die elkaar helemaal hebben teruggevonden gedurende of misschien wel door de gezamenlijke quarantaines. Hoe zit dat? Wie het weet mag het zeggen.

‘Ik kon nergens heen,’ zegt Jan. ‘Behalve naar haar.’ Hij kijkt liefdevol naar zijn vrouw. ‘Daardoor besefte ik: er is er maar een op de wereld die altijd voor me klaarstaat.’
‘Nou ja, altijd…’ Tineke glimlacht.
‘Oké, oké,’ zegt Jan. ‘Maar je liet me niet vallen, zelfs niet nadat ik die stomme streek had uitgehaald. Ik denk dat ik me daardoor voor het eerst echt met je heb verbonden.’
De tranen staan in zijn ogen.
‘En we konden geen twee huizen betalen,’ zegt Tineke.
Jan slikt iets weg. ‘Ja, dat ook.’
Ze kunnen er beiden hard om lachen.

Kijk ook op psychologie.nl/drlove: daar beantwoordt ‘Dr. Love’ Jean-Pierre van de Ven vragen over de liefde.