Column Jean-Pierre van de Ven: Geheim

Jim mailt om opnieuw gesprekken aan te vragen voor hem en zijn vrouw Christine. Hij schrijft dat ze gelukkig zijn, maar ‘de laatste tijd is er sprake van verwijdering’.

Jim heeft zich op een nieuwe hobby gestort, kitesurfen, waardoor hij in het weekend vaak weg is. En ze hebben weinig seks.

‘Christine heeft door de overgang geen zin,’ schrijft Jim. ‘Maar ik wel. Ik heb ook iemand leren kennen bij het kiten. Dat weet ze (Christine) nog niet.’

Jim heeft dus een geheim. Nu weet ik het geheim ook, maar Christine niet. Over zo’n situatie zegt elk handboek therapie: niet aan beginnen. En terecht. Je kunt als therapeut geen geheim delen met een van de twee personen uit een relatie, omdat je dan medeschuldig bent aan bedrog en dat kan niet.

Maar ja. Ik ken Jim al langer. Voordat hij zes jaar geleden bij me kwam met Christine, heb ik hem individueel gesproken over problemen op zijn werk. Jim is, hoe zal ik het vriendelijk zeggen, goed bekend met het spectrum.

Hij heeft geen autisme, maar hij is wel heel duidelijk een man. Ik vermoed dat Jim van zijn geheim af wil, maar dat hij niet weet hoe hij dat moet brengen. Dat is de echte reden om een afspraak met me te willen maken. Ik mail terug dat we kunnen afspreken.

‘Deze bank had je eerst nog niet, toch?’ zegt Jim. Hij kijkt naar een schilderij aan de muur en vraagt of ik dat heb gemaakt.

‘Jim, zullen we beginnen?’ zegt Christine. ‘O ja,’ zegt hij. En tegen mij: ‘We hebben dus geen seks.’Christine vertelt dat ze in de overgang is gekomen en dat ze eerst te veel pijn had en daarna geen zin om te vrijen.

‘Maar nu heb ik pillen en we gebruiken olie. Het is eigenlijk wel weer goed.’

Jim kijkt me blanco aan. Omdat ik niets zeg begint hij te praten: ‘We doen ook weinig samen. Nou ja, misschien moet ik minder gaan kiten. Ik ga natuurlijk wel veel om met de mensen die ik daar ontmoet. In het weekend zit Christine thuis en dat is niet gezellig. Ik kan ook stoppen met kiten. Of ik ga minderen. Maar het helpt wel tegen de stress, hoor.’

Christine zegt niets en dus zeg ik, als Jim een moment stopt met ratelen: ‘Je zegt dat je mensen ontmoet bij het kiten, Jim. Wat voor mensen zijn dat?’

‘Ja, vrouwen,’ zegt Jim. Hij kijkt me niet aan. ‘Een vrouw, eigenlijk.’

Christine draait haar hoofd met een ruk naar hem toe.

‘Een vrouw?’ zegt ze. ‘Ik wist het!’

‘We hebben niks gedaan hoor. Nou ja, kiten.’

‘Jim…’ Christine slaakt een lange zucht.

‘Zo heb je mij ook ontmoet, maar dan bij het padellen. Je kunt geen geheimen bewaren, dus zeg het nou maar. Ga je bij me weg?’

‘Nee, schat,’ zegt Jim. ‘We zitten hier, toch?’