Ik heb natuurlijk gelijk, maar kennelijk komt mijn boodschap niet over. Moet ik het nou nóg een keer zeggen, op hoeveel verschillende manieren kan een mens iets verwoorden? Ik ga harder praten – alsof dat helpt, maar ik ben inmiddels flink geagiteerd.
Training Houd me vast (voor jou en je partner)
- Leer elkaar écht zien en begrijpen
- Ontdek hoe jullie pijnlijke momenten uit het verleden kunnen loslaten
- Officiële Emotionally Focused Therapy (EFT) training van Sue Johnson
- Met het boek Houd me vast van Sue Johnson
195,-
Hij onderbreekt me: ‘Je herhaalt jezelf, ik word niet goed van die eindeloze herhalingen van jou.’ Hij begint zijn eigen punt te maken, alsof ik dát niet al duizend keer gehoord heb. Ik werp een blik op de klok, rol met mijn ogen en zeg tot overmaat van ramp: ik luister nu toch? Hij ontploft.
Boos, gekwetst en ook een beetje verbouwereerd zitten we tegenover elkaar. Allebei uitgepraat. Hij loopt weg. Ik smijt de deur achter hem dicht.
Ik vind mezelf meestal best een goede gesprekspartner. Ik ben nieuwsgierig naar mensen, vind het heerlijk om urenlang met goede vriendinnen te praten en dan samen uit te vogelen waarom we doen wat we doen, desnoods helemaal doorgravend naar onze jeugd en weer terug. In de beste gesprekken krijg je soms zomaar een nieuw belangrijk inzicht over jezelf cadeau, of die ander – allebei even waardevol.
Maar thuis, zo dicht op mijn huid, op alles wat kwetsbaar is en heel dichtbij komt, trap ik bij het minste of geringste in elke communicatievalkuil: ben ik alleen maar met mezelf bezig, vul dingen in, luister voor geen meter. Ik weet het wel, natuurlijk.
‘Ik rol met mijn ogen en zeg dat ik luister,’ beken ik een vriendin. Ik moet lachen, ondanks mezelf. Ik vertel over het wederzijdse verwijt waarin we steeds komen vast te zitten. Het voortdurende zoeken naar ruimte voor onszelf in ons drukke gezinsleven.
Training Van single naar samen
- Leer wat je valkuilen zijn in de liefde
- Ontdek welk relatietype je bent
- Kom erachter wat voor partner bij je past
79,-
Hoe aangevallen ik me kan voelen en ook: hoe belangrijk ik het vind dat sommige dingen op mijn manier gebeuren. Soms wel een beetje star misschien. Hoe die ruzies me kunnen doen twijfelen aan de liefde: zijn we niet gewoon veel te verschillend?
We bepreken wat we nou eigenlijk verwachten van een relatie, wat echt belangrijk is. Ik voel mijn boosheid zakken. En realiseer me weer even hoe enorm ik hem zou missen als hij er ineens niet meer zou zijn, die slordige, vergeetachtige maar ook zo ongelofelijke lieve, slimme en grappige man.
‘Sorry lieverd,’ zeg ik, als ik later thuiskom, ‘dat rollen met mijn ogen was echt verschrikkelijk.’
Het spijt me dat ik zo gemeen tegen je uitviel,’ zegt hij op zijn beurt.
Hij doet de kaarsen aan, ik pak twee biertjes. Zeg, vraag ik, maar wat bedoelde je vanmiddag nou precies?
