Ik dacht dat het een eitje zou zijn, zoveel makkelijker dan andere boeken die ik schreef. Normaliter begin je met een idee en vervolgens is het maandenlang vechten terwijl het wit van de bladzijde in je gezicht reflecteert. Nu lag al het materiaal er al. En hoe.
Bevrijd jezelf van oude pijn
- Ontdek hoe oude ervaringen nu nog meespelen in je keuzes en gedrag
- Verwerk je mentale pijn met bewezen effectieve technieken
- Ervaar meer innerlijke rust, zelfvertrouwen en vrijheid
69,-
Op een nacht werd ik wakker en zoals ik mezelf dan altijd pijnig met onzinnige vragen (categorie: waarom kan ik niet aan mijn elleboog likken en hoe paren duiven?) vroeg ik me nu opeens af: hoe lang ben ik inmiddels columnist? Ik strompelde mijn bed uit om het na te tellen en kwam uit op tien jaar. Tien jaar, best bijzonder, misschien tijd voor een bundeltje?
Zeker, vond de uitgever en dus kon ik aan de slag. Maar dat ging ik niet. Nu lijd ik wel vaker aan uitstelleritis (ook wel sjiek procrastinatie genoemd maar het is gewoon uitstelleritis). Zo bont al nu maakte ik het echter nooit. Mijn hele huis werd opgeruimd, ik ging mijn gympen sorteren, maakte eindeloos veel rondjes op de racefiets. Intussen bleef mijn laptop dicht.
Toen ik op een middag al fietsend niet verder kon vanwege een dode boom op de weg, begreep ik eindelijk waarom. Ik moest over mijn eigen wrakhout heen. De narigheid. Datgene wat je het liefst wegschuift. De dood van mijn moeder.
Eenmaal thuis haalde ik diep adem en begon te archiveren. Uren ging ik door, dagen zelfs. Terwijl ik door de stukjes grasduinde (mijn Franstalige man die me ooit vroeg of ik ‘nazi of bami’ bij de rijsttafel wilde, de ADHD-diagnose van mijn héle gezin behalve ik, waarom wij thuis lijden aan de WVDZVS, de wet van de zichzelf vermeerderende stapeltjes waardoor het nooit opgeruimd is), wist ik: over een half jaar is het zover.
Over drie maanden gebeurt dat ene. Over zes weken. Over een week. Ik moest er opnieuw doorheen. De val van mijn moeder, haar duik van de trap, de krammen in haar hoofd na de schedellichting in het ziekenhuis, het witte koude lichaam na haar overlijden dat aanvoelde als kipfilet in het supermarktschap.
Kalmeer je lichaam, kalmeer je geest
- Leer je omgaan met overprikkeling en overspoeling
- Ontwikkel je meer lichaamsbewustzijn
- Creëer je meer balans met behulp van de polyvagaaltheorie
69,-
Het is niet makkelijk dat terug te halen. Oude wonden etteren lang na. Toch was dat nog niet zozeer de moeilijkheid. Het is het besef dat elk moment je bestaan anders kan zijn. Dat je doodgemoedereerd kan prakkizeren over het paargedrag van de duif, maar dat één telefoontje een einde kan maken uit die oppervlakkige tobberijtjes. Dat het echt mis kan zijn. En dat de dood plotsklaps jouw leven kan veranderen.
Een heel eng idee. Aan de andere kant: het gaat ons weer goed. Het lot heeft flink huisgehouden, maar er kwamen ook zoveel mooie dingen daarna, realiseerde ik me toen ik eindelijk een selectie had durven maken.
Ik reisde opnieuw naar haar dood, maar intussen voelde ik het leven. Een leven dat zich vult met boeken schrijven, met ADHD-stapels, met gesorteerde gympen en met duiven die wanneer ze paren hun cloaca’s tegen elkaar duwen. Dat had mijn moeder vast een fantastisch weetje gevonden.
