Dromen

En daarbij, we hebben twee cavia’s, vier kinderen, een tent waarmee we zouden kunnen gaan kamperen als we ’m eindelijk eens zouden repareren en een tuin die erg blij zou zijn met wat liefde en aandacht als we eens een weekend thuis zouden blijven, dus we hebben er ook helemaal geen ruimte voor.

Maar de zon scheen en we hadden eindelijk weer eens een middag met zijn tweeën. En bovendien moest het echt iets bijzonders zijn, die boot, en ik heb toevallig een man met verstand van dat soort dingen. Dus reden we naar een slaperig vestingstadje net over de Belgische grens.

Ik zou liegen als ik zei dat ik verliefd was zodra ik aan boord stapte. Ik was al verliefd toen we de auto parkeerden onder een boom naast de vestingwallen. Manlief had gelijk: de boot was iets bijzonders. Met ganzen en zeemeerminnen in het houtsnijwerk en een salon met gecapitonneerde groene banken waar de tijd leek te hebben stilgestaan. Maar dat was het niet alleen.
Ik zag onszelf de zeilen hijsen en wegvaren, de hemel weids en open, de tijd aan ons. Ik zag de meisjes binnen zitten tekenen aan de grote salontafel en met een boek op de bank liggen als het zou regenen. Ik zag ze krabbetjes vangen met een emmer, ik zag hun moddervoetjes op het voordek. Hoe geweldig zou het zijn om ze dit te kunnen meegeven – een boot als een extra familielid, waar je goed voor moet zorgen maar waar je ook elk moment mee kunt wegvaren, waar je lange zomers op doorbrengt en je dierbaarste jeugdherinneringen aan vastmaakt. Waar je eindeloos met je vinger langs dat ene schelpje in het houtsnijwerk glijdt terwijl je tegen je vader aanligt in de kuip en luistert naar de meeuwen.

Het is gek met dromen: ze laten direct weerhaakjes achter. Nu zit ik mezelf dus wijs te maken dat er een bootvormige ruimte in ons leven is. Wat nergens op slaat, want onze dagen zijn al overvol en bovendien geloof ik niet in bezittingen die tijd en aandacht eisen. Onder dromen en verlangens schuilt altijd een andere laag: eentje waar je direct mee aan de slag kunt zonder iets te hoeven aanschaffen, laat staan een oud zeilschip van twaalf meter.
De droom van de boot is een droom over meer tijd en meer zorg voor de dingen. Maar zie ik onszelf echt met een varend monument op pad gaan, elke winter al dat houtwerk lakken en al die moddervoetjes uit de kussens stomen? Ik ben bang dat ik het antwoord wel voel aankomen.
Geen boot hebben, dat geeft pas ruimte.

Lees ook: hulp bij het opruimen van je dromen