Eva’s wijs- en middelvinger maken een knipbeweging, dáár moet ik het gele bloemetje afbreken. IJverig begint ze de blaadjes te verwijderen. Ik weet wat ze wil. Een kale steel met het bloemetje fier overeind. Dat gaat niet lukken, het steeltje is veel te smal. ‘Genoeg,’ zeg ik met een gebaar. Als ze stopt met pulken, houdt de bloem het misschien net. ‘Eva mee.’ We beklimmen een duin, een van onze vaste wandelingen. Ze slaakt een klaaglijke kreet. Het bloemetje is geknakt.
Training Autisme: wat je moet weten
- Leer je partner of kind met autisme beter begrijpen
- Leer hoe je rekening houdt met je eigen behoeften
- Met praktische adviezen voor het dagelijks leven van autisme-expert Els Blijd-Hoogewys
49,-
Ik moet er nog een plukken. Ongeduldig rukt ze aan de blaadjes. ‘Voorzichtig,’ gebaar ik. De onrust bouwt op, ik mag haar in dit stadium niet meer helpen. Als haar bloem opnieuw knakt, trekt ze boos aan de begroeiing langs het pad. Ik wijs op een steviger bloem. Geen optie. Haar oudste broertje reikt haar een verse gele aan. ‘Lief van je,’ zeg ik, ‘maar dit was de laatste, goed?’ Ook deze sneuvelt. Tranen rollen over haar wangen. Haar rauwe schreeuwen dragen ver.
Minimensje
In 2002 werd ik moeder van Eva. Na een zwangerschap van dertig weken werd ze geboren. Tien weken te vroeg, ze woog 680 gram. Haar hoofd had
