Het menselijke in het dier

Wie ooit een hond of kat in het asiel heeft uitgezocht, weet het: je kijkt vooral naar zijn karakter, de psychologische kenmerken die je bevallen. Als het klikt, weet je vaak niet precies waarom; het gaat om ondefinieerbare eigenschappen die je meent te herkennen in een blaf of een miauw. ’t Is net een mens, vinden we. En meestal waarderen we een hond om zijn aanhankelijkheid en een kat om zijn onafhankelijkheid. In feite wordt elk dier op typisch menselijke eigenschappen beoordeeld en alle mooie verhalen over dieren bevatten anekdotes over hun ‘intelligentie’, ‘karakter’, ‘humeur’ en dergelijke. Zien we dan het dier zelf nog wel? Heeft een dier niet het recht op zijn eigen aard en identiteit beoordeeld te worden?