‘Je bent zo moe dat je niks meer relativeert’

‘Als ik naar bed ga, val ik eerst als een blok in slaap. Rond drie uur begin ik onrustig te draaien. Langzaam komen er beelden naar boven van iets dat overdag is gebeurd en waar ik niet helemaal tevreden over ben – een gesprek met een kennis of een klus voor mijn werk. Wat ging goed, wat ging slecht, wat had ik kunnen doen, wat wil ik nog doen en wat móét ik nog doen, wat had ik misschien niet moeten doen – het maalt maar door. In die halve sluimertoestand wordt alles één grote brij.

Als dat een paar nachten zo doorgaat, wordt het steeds erger. Uit alle macht probeer ik te ontspannen en weer in slaap te vallen, maar dan lukt het natuurlijk júíst niet. Mijn hoofd komt maar niet tot rust. Je bent zo moe dat je niks meer relativeert. Angsten, twijfels, spookbeelden krijgen steeds meer grip op je. Een tijdlang had ik zelfs visioenen dat we met de auto in het water zouden raken, met alle kinderen erbij, en dat we de raampjes niet open kregen.

’s Ochtends sta ik op met een zwaar gevoel. Ik heb hoofdpijn, ben moe, lusteloos en merk dat ik mensen uit de weg ga. En omdat er die dag naar mijn idee niks goeds uit m’n handen komt, ga ik met een onvoldaan gevoel naar bed. En word ik geheid ’s nachts weer wakker. Slapeloosheid is een vicieuze cirkel.

Ik ben altijd al een moeilijke slaper geweest. Een jaar of vier geleden werd het ernstiger. De groep waarmee ik als theatervormgever werkte, viel uit elkaar en ik stond voor de belangrijke keuze: hoe groei ik verder in mijn werk en blijf ik toch een goeie moeder? Ik kwam daar niet uit, zocht de perfecte oplossing. Dat gaf een heleboel onrust. Toen ik ook nog verhuisde naar een andere stad, werd mijn nachtelijke gepieker chronisch. Alles wat ik in twaalf jaar tijd had opgebouwd, aan vrienden, kennissen en werk, leek verdwenen. Ik moest opnieuw beginnen en wist niet hoe. Dat was het begin van de ellende.

Gelukkig gaat het de laatste tijd stukken beter. In het begin hielp een ayurvedisch medicijn het best. Het zorgt ervoor dat ik geen ellenlange periode van slapeloze nachten inga. Die zekerheid alleen al werkt heel verlichtend. Het heeft geen bijwerkingen en is niet verslavend. Slaappillen heb ik ook wel eens genomen, maar daarvan word ik overdag heel suf. Van een haptonoom heb ik geleerd om anders, bewuster adem te halen – overdag én ’s nachts. Niet hoog in de keel, maar “naar je onderrug toe—. Bovendien, en dat is misschien wel het belangrijkste, heb ik nu vrede met mijn leventje hier. Dat maakt me een stuk minder onrustig. Ik heb ook meer greep op mijn gedachten. Als ik ’s nachts dreig te gaan malen, zeg ik tegen mezelf: “Kan ik er nú wat aan doen? Nee? Stoppen dan.— En als ik dan tóch een keer slecht slaap, probeer ik daar overdag niet aan te denken en alles te doen wat ik anders ook zou doen. Zo doorbreek ik de cirkel. ‘