Kan ik je vertrouwen?

De vraag

Ik vind het lastig om mensen en situaties vol vertrouwen tegemoet te treden. In mijn werk als journalist komt dat wel goed uit (‘klopt dit wel?’), maar privé geeft het me vaak stress.

Ik kan heel goed piekeren over mogelijk negatieve scenario’s. Bij een betaling die niet goed is gegaan, denk ik al snel: dat geld zie ik vast niet meer terug. Een vriendin die niet reageert op een app: ze is vast boos.

Ik zou graag met meer vertrouwen door het leven gaan.

De methode

Het uitgangspunt van paardencoaching is dat paarden emoties, spanningen en lichaamstaal feilloos oppikken. Dat is niet alleen onderdeel van hun eeuwenoude overlevingsinstinct om eventuele vijanden snel te detecteren, maar ook van hun complexe sociale systeem.

Wat ze opvangen zie je terug in hun houding en gedrag. Zo houden ze je een spiegel voor wat inzichten oplevert in je (onbewuste) patronen en gedrag. Voor de coach fungeert het paard daardoor als ‘gids’.

Het kan leiden tot vragen als: ‘Ik zie dat het paard onrustig wordt, herken je dat?’ Ook bij vraagstukken waar je zelf niet helemaal uitkomt, kan een paard je door zijn gedrag confronteren met wat er werkelijk speelt.

Is het angst? Of is dit een stap die je zelf eigenlijk niet wilt maken, maar aangaat voor een ander? Omdat een paard teruggeeft wat het in essentie ervaart, werkt communiceren met een dubbele boodschap niet. Een paard prikt daar doorheen.

De sessie

Ik sta in de Friese achtertuin van paardencoach Nelleke Dikkerboom. Al snel loop ik met haar de leefomgeving van de paarden in, waar Bowie (een half-Arabier), Diaz (een Franse draver) en shetlander Jarno staan te grazen.

De coach legt uit dat ik door de bak mag lopen. Dan ervaren we vanzelf wat de paarden oppikken en teruggeven.

Al snel loopt Diaz recht op me af. Joepie! denk ik. Want als de paarden me volstrekt genegeerd zouden hebben, zou ik daar wel onzeker van worden.

Terwijl ik dat denk, komt de twijfel op: loopt hij nou recht op me af of niet? Dan stopt het paard en blijft op afstand naar me kijken. Dikkerboom vraagt wat ik ervaar.

‘Een beetje teleurstelling,’ zeg ik. ‘Het leek me leuk om meteen contact te maken. Maar ik bedacht ook dat dat misschien te mooi was om waar te zijn.’ Ze knikt: ‘Dat voelt een paard, die twijfel. Herken je dit in de interacties met mensen?’

Ja, beaam ik, dit linkt zeker aan mijn wankele vertrouwen. Het leidt ertoe dat ik soms niet zeg wat ik denk of voel, om te voorkomen dat ik word teleurgesteld. Dikkerboom vraagt waar dat gebrek aan een ‘basisveiligheid’ vandaan kan komen.

Ik voel irritatie opkomen, want het verhaal over mijn niet heel stabiele jeugd heb ik mezelf al zo vaak horen vertellen.
Dan komt Diaz er weer aan. Hij loopt recht op de coach af, tot ze naar achter moet bewegen.

Daar blijft hij staan, met mij aan zijn zij. ‘De plek waar een merrie haar veulen heeft staan,’ zegt Dikkerboom. ‘Misschien voelde hij mijn ongemak en wil hij me beschermen?’ vraag ik.

Net als ik besef hoe fijn dat voelt, doet Diaz een stap opzij, loopt me bijna omver en verdwijnt naar een grasveld verderop.

‘Ik denk dat Diaz wil dat ik me ontspan in de nabijheid van anderen, maar ook in balans blijf als dingen niet gaan zoals ik hoopte,’ analyseer ik. De coach knikt: als dat is hoe ik het ervaar, dan mag ik daarmee verder aan de slag.

Ik vertrek met het besef dat ik meer mag vertrouwen op mijn gevoel en minder op wat mijn hoofd me allemaal aan rampscenario’s voorschotelt. Maar hoe ga ik dat doen?

Het effect

In de dagen na de sessie voel ik me opvallend ontspannen. Een bekend effect: door het intense contact met de dieren ga je automatisch uit je hoofd, als een soort mini-vakantie.

Maar een paar dagen later krijg ik knallende ruzie met mijn vriend over, jawel, thema’s die draaien om mijn gevoel. De ruzie is niet fijn en toch is het bevrijdend dat ik me durf open te stellen, zonder dat ik vooraf al heb bedacht of dat mogelijk negatieve gevolgen heeft.

Wat ook opvalt: tijdens deze relatiecrisis wend ik me veel sneller dan anders tot mijn vrienden. Ik heb mezelf lang verteld dat het goed is om niet afhankelijk te zijn van anderen.

Maar nu zie ik mezelf in de bak staan aan het begin van de sessie: als een kind zo blij dat het paard meteen naar me toekomt. Zó wil ik in het leven staan. Dat inzicht is voor mij een belangrijke stap in een proces waarbij ik vaker zonder terughoudendheid verbinding met anderen hoop te maken.

Vind ook een coach die bij je past op coachfinder.nl