Nu is het genoeg: waarom grenzen stellen noodzakelijk is

Het is ’s ochtends vroeg, je draait de deur op slot en wilt net op de fiets stappen om naar je werk te gaan.

‘Goeiemorgen buurman!’ Daar klinkt de opgewekte stem van de buurvrouw. Ze heeft duidelijk zin in een praatje. De buurvrouw is altijd zo vriendelijk, ze past op je katten als je met vakantie bent, je wilt haar niet voor het hoofd stoten en luistert ‘geduldig’ naar haar monoloog. Maar intussen tikt de tijd weg. Je rinkelt met uw sleutels, kijkt vluchtig op je horloge… Je zal te laat komen voor die vergadering.

Dagelijks raken we verzeild in situaties waarin we grenzen moeten stellen, willen we niet ondergesneeuwd raken door anderen. Een vriend weigeren je auto aan hem uit te lenen, teruggaan naar de groenteboer omdat hij je rotte mandarijntjes heeft verkocht, een opdracht weigeren omdat je daarvoor niet bent aangenomen: lang niet iedereen durft het.

Uit angst om niet aardig gevonden te worden of uit angst voor repercussies stemmen we in met een verzoek, terwijl we daar eigenlijk helemaal geen zin in of tijd voor hebben. Achteraf betalen we de rekening: het vreet energie, we krijgen niet wat we willen, anderen weten niet wat ze werkelijk aan ons hebben en we komen niet toe aan de dingen die we zelf belangrijk vinden. Aardig gevonden worden heeft een hoge prijs.

Volgens de Amerikaanse psychologe Anne Dickson, schrijfster van het boek Opkomen voor jezelf, hebben velen van ons als kind van hun ouders meegekregen dat ze geen goed mens zijn en dat er niet van ze gehouden wordt als ze niet doen wat pappie en mammie willen.

Dickson zegt dat onze behoefte aan goedkeuring daardoor diep ingebakken zit. Dat is de belangrijkste reden waarom onze weerbaarheid te weinig is ontwikkeld. Afkeuring door anderen tast de wortels aan van ons gevoel van eigenwaarde, aldus Dickson.