Obsessie

Wat niet echt hielp, was dat het die zomer dertig graden was in Hongarije en dat de plaatselijke mode hotpants voorschreef tot halverwege de billen. Wat ook niet echt hielp, is dat mijn toenmalige geliefde me telkens eerlijk antwoord gaf als ik wanhopig vroeg: ‘Is het bij mij erger dan bij haar?’

Ja, dus.

Er is iets wonderlijks aan de obsessie met ons uiterlijk. We worden niet onzeker als iemand veel beter kan hordenlopen dan wij, of veel meer rekentalent bezit. Maar we willen wél allemaal rijkelijk bedeeld worden met de gave van de schoonheid. Waarom? We verwachten toch ook niet van onszelf dat we kunnen schaatsen als Sven Kramer, of schilderen als Van Gogh? Er zijn genoeg bloedmooie mensen op de wereld, zou je zeggen; sommigen verdienen miljoenen met hun mooie gezichtje en hun godinnenlijf. Laten we die rare obsessie dan lekker aan hén uitbesteden! Laat hén lekker mooi zijn, en val ons er niet mee lastig!

Maar zo makkelijk gaat dat niet. Filosofe Stine Jensen begrijpt dat. Zij legt in dit nummer uit waar het werkelijk om draait, als we onszelf of anderen langs de aantrekkelijkheidsmeetlat leggen. Het antwoord is zo simpel dat de tranen je ervan in de ogen springen: eigenlijk willen we ons gewoon bemind voelen. We willen dat er van ons gehouden wordt, en we denken dat een mooie buitenkant daarvoor de sleutel is. We vragen: ‘Vind je me dik?’, maar het betekent: ‘Kun je van me houden zoals ik ben?’

Als ik nu de foto’s bekijk van die zomer in Hongarije, begrijp ik niet waar ik me druk om maakte. Je kunt mijn toenmalige geliefde zijn botte eerlijkheid verwijten. Maar het heeft geen zin om boos te worden omdat hij destijds het verkeerde antwoord gaf. Ja, er waren vast meiden met mooiere benen. Maar misschien stelde ik de verkeerde vraag.