Ik had een blokhut geboekt. Vier dagen ver buiten de bewoonde wereld, aan een eigen meertje, midden in een bos. Helemaal voor onszelf. Geen elektriciteit, geen stromend water, geen wifi. Ik verlangde maar naar één ding: ontstressen.
Eigenlijk liep ik al maanden op mijn tandvlees. Werk, familie, vrienden, sport: alles was belangrijk en leuk, maar vooral veel. Te veel. En ik was ook nog eens gevraagd een lezing te geven tijdens een internationaal congres in de VS.
De dagen voor vertrek waren de stresswijzers nog net wat verder in het rood gekropen, met een offerte die af moest, de lezing die nog niet goed in mijn hoofd zat en een wekker die dwars door onze remslaap snerpte. Met rode ogen ploften we in het vliegtuig en met een jetlag rolden we eruit. Adrenaline hielp me pieken op het podium, maar daarna was ik echt op.
