Josephine was een voormalig balletdanseres die niet kon leven met de gedachte dat haar gezicht begon te rimpelen. Eind jaren tachtig – ze was in de 60 – nam ze een facelift en ze genoot ervan als mensen haar jonger schatten. Ze koketteerde met haar goede figuur en de soepelheid van haar heupen. Wel had ze een onverklaarbare pijn in haar been. Een chirurg in Utrecht beloofde haar dat ze voor altijd van de pijn verlost zou zijn als hij een zenuw in haar rug zou doorsnijden. Bij de operatie ging er iets mis en toen ze bijkwam uit de narcose kon ze niet meer lopen. De laatste tien jaar van haar leven zat ze vloekend in haar elektrische rolstoel. Boos, maar vooral verbitterd. Ze had een fantastisch leven gehad, vol aanbidders en avontuur. Maar ze eindigde als een wrevelige vrouw die maar niet kon accepteren dat haar leven zo’n oneerlijke wending had genomen.
Er zijn ook mensen die iets vergelijkbaars meemaken en niet verbitterd raken. Wat doen zij anders? Waarin verschillen de verbitterden van de niet-verbitterden? Een fout bij een operatie, een chronische ziekte of zomaar ontslagen worden; we maken allemaal dingen mee die ons gevoel van
