Na jaren ben ik psychisch helemaal ingestort, en opgenomen. Ik wilde koste wat kost verborgen houden wat er was gebeurd, maar dat was niet de bedoeling van therapie.
Uiteindelijk heb ik de waarheid verteld. Maar de psychiater had het idee dat er nog meer was. Toen heb ik gezegd dat ik ook lichamelijk erg mishandeld ben, terwijl dat eigenlijk wel meeviel.
Nu durf ik niet meer van mijn verhaal af te wijken uit angst dat mensen me dan helemaal niet meer geloven (ik ben door de openheid verstoten door mijn familie).
Ik voel me enorm schuldig tegenover mijn vroegere thuis, omdat ik ze door deze leugen onrecht heb gedaan. Het lastige is dat ik het bij niemand kwijt kan. Ook niet bij mijn huidige hulpverlener. En nu ik dit schrijf, begin ik ook erg bang te worden voor de reacties hier.
Nobody
Is dit alles? Zou er meer kunnen zijn? Verdoe ik mijn tijd? Of erger nog: zijn tijd? Ik heb het goed, maar ik durf niet met zekerheid te zeggen dat dit voor altijd zal blijven. En door mijn geheim vraag ik me zelfs af of het eigenlijk wel zo goed is.
Maar kan iemand me met zekerheid zeggen dat er iets beters bestaat? Zou ik niet iets prachtigs weggooien op zoek naar sprookjes die alleen op het witte doek bestaan? Zucht. Dilemma.
Onbekend maakt onbemind
Dit klinkt bizar voor menig mens. Ik heb vroeger ook met veel psychologen moeten praten, omdat het raar was, niet hoorde. Maar ik hoor geen stemmen; alleen de stemmen die ik zelf creëer.
Er waren tijden dat ik liever in mijn eigen wereld kroop dan eropuit te gaan met ‘echte’ mensen, maar deze wereld heeft me door meer heen geholpen dan iemand voor mogelijk kan houden en geeft me nu de inspiratie om de prachtigste verhalen te schrijven. Daarom weet ik helemaal niet of ik er wel vanaf wil. Ik zou me ontzettend eenzaam gaan voelen.
Waarom is het dan toch mijn geheim? Het is niet iets waarmee ik te koop wil lopen, omdat het zo ontzettend moeilijk is uit te leggen. Toch ben ik ergens benieuwd of er iemand is die zich herkent in mijn verhaal. Uiteindelijk willen we toch allemaal ergens bijhoren – of het nu fictief is of niet.
Dagdromer
Ik heb mijn kinderen weleens geslagen (schaam, schaam), heb mijn angsten voor mijn partner verzwegen, heb hem na onze scheiding gestalkt (hoe ver kun je zakken?) en in een depressie een poging tot zelfdoding gedaan.
Mijn grootste angst is dat iedereen me laat vallen zodra bekend wordt hoe oneerlijk ik eigenlijk ben. Maar de prijs die ik hiervoor betaal is minstens zo hoog: ik voel mij naast beschaamd ook eenzaam.
Utopia
Wat houdt ú geheim?
Deelt u uw diepste angsten en zorgen met uw vrienden, of maakt u er liever een grapje over? Wat mogen anderen weten over uw liefdesleven? Wat vindt u té intiem om te vertellen? Test uzelf!
Meer lezen?
Het geheimenforum is nog altijd open voor reacties en nieuwe bijdragen.
